Zomaar een you tube filmpje waar ik in blijf hangen, een artiest die met 2 hamertjes en een tafelcider, een oud Ina-nummer prachtig kan bespelen. Waar ik mijn Ukelele na aankoop alleen maar ter hande neem om wat te tokken( so far mijn muzikale talent of voor nu mijn geduld om het te willen leren)
Deze man laat toch wel een knap staaltje zien.
Het nummer, de naam van de band blijven dan wat door dit hoofd zweven, zet daar een week met rare bijzonderheden tegenaan en het wil verwoorden aan deze kant.
De naam van de band van toen: “Tears for fears”
Wanneer kom je bij je angsten aan, tranen komen eerst?
En waar zijn we dan bang voor?
Laten we altijd onze tranen zien aan de ander of zelfs aan je zelf, in tijden wanneer het even niet zo lekker gaat? Of zetten we weer eens ons: “nee hoor, alles gaat goed, druk, druk masker op”
Willen we echt allemaal de wereld beheersen zoals ze zingen. Aan de leiders op dit moment overdenk ik vaak een tekortkoming qua leiderschap,(of eigen lid lengte) Het woord dienend leiderschap of het oprecht dienen van je volk barst bij mij uit z’n voegen als ik mensen vol trots achter een bureau een raket zie afvuren. Die vinden dat ze zelf nu goed op koers zijn als het geel uitgeslagen vriendje, groot leider aan de andere kant van de wereld, wordt uitgedaagd om hier weer op te reageren.
Lijken wel kleine kinderen die in een supermarkt op de grond gaan liggen als er geen zak Haribo in de winkelwagen beland. Gelukkig gaf de aubade als dank aan Eberhard van der Laan me kippenvel, mooie leiders zijn er ook.
Het nummer dat artiest Ted weet te slaan: “everybody wants to rule the world” Iedereen wil alles controleren, de baas zijn.
Op zoek naar geluk, vrijheid en naar plezier da’s toch een beter streven.
Terwijl in de storm van je leven soms een hand die je vasthoudt genoeg mag zijn.
Heb de eer om al 2x als vrijwilliger mee te draaien bij een hospice, indrukwekkend om te zien wat liefde onder mensen kan betekenen in de laatste maanden van je leven.
Er in aandacht zijn voor de ander, griesmeelpap en wat thee, een knipoog.
Dat er een ruimte mag zijn om thuis te komen, handen vast houden als de muur om je heen afbrokkelt.
Fijn dat onze regering wat geld gaat vrijmaken voor de zorg want dat is zorgwekkend hard nodig.
Aandacht, liefde en een knipoog kan een ieder, elke dag wel gebruiken.
En soms zijn er geen woorden, alleen een tafel cider, de ogen dicht en het geluid wat mag binnenstromen.

There’s a room where the light won’t find you
Holding hands while the walls come tumbling down
When they do I’ll be right behind you

En blijf in alles wat je doet vooral jezelf, zonder bewijsdrang of het willen laten zien van je lid-lengte….
Be yourself!
Don’t dare to be different, dare to be yourself. If that doesn’t make you different then something is wrong
-laura baker

Bron:
You tube Ted Yodler, cover Tears for fears, Everybody wants to rule the world
Pixar, fort he birds
Foto Internet en speciaal voor de heer Witten😉(He loves the game;-))))))))))

Afgelopen jaar mocht ik naar de voorstelling van Daan, mijn grote kleine held met al zijn vragen voor iemand van 11 jaar. Zijn rol in het toneelstuk met als titel: “Wie ben ik?”
Voel me trots als ik het toneel talent ontdek bij Daan maar ook het lef dat je al op een podium durft te gaan staan, een passende rol is er gevonden voor deze lefgozer.
Maar wie ben je dan als je 11 jaar bent? Ik was toen ooit miss rollerskates samen met Jeannet en zal zo mijn zolder eens bekijken om de foto terug te halen. Bij voldoende lef ga ik het plaatsen. Bijzonder hoe ik me destijds van binnen voelde t.o.v. de vertoning van buiten. Ik was zo ontzettend mooi, ondanks blauwe hemd onder witte shirt, Jeannet straalt je toe vanaf de foto. De jury had ons vast bonus punten gegeven.
En wie ben ik nu?
Mag mezelf soms binnen een uur verkopen, tja, wie ben ik? Deel graag met je de meest bijzondere vragen die ik had verwacht, leuk had gevonden…..

-Hoe zou je het begrip ‘dienend leiderschap’ omschrijven?
-Met welke filosofie benader jij je werk?
-Als je kijkt naar je manier van beslissingen nemen, met welk dier ben je dan te vergelijken en waarom?
-Wat ga je doen met een miljoen pingpong ballen
-Wat zou je gaan doen als je nog slechts een jaar te leven hebt?
-Welke drie dingen moet je doen om succesvol te zijn in deze functie?
-Vertel eens over die ene keer dat je in je werk de juiste beslissing nam, terwijl niemand het in de gaten had.
-Je hebt drie minuten om me deze baksteen te verkopen, vertel
-Waar maak je je zorgen over, en waarom?
-Als je zou worden achtergelaten in de wildernis met alleen de objecten in deze kamer, wat zou je dan bouwen?
-Wat is je favoriete palindroom?
-Op welk dier lijk je het meest, een schaap of een wolf? En waarom?
-Als je een tekenfilmfiguur zou zijn, wie zou je dan zijn en waarom?
-Wat zijn de titels van de laatste twee boeken die je hebt gelezen? Welk karakter uit deze boeken sprak jou het meeste aan?
-Wie heeft jou geïnspireerd in je leven en waarom?
-Vertel me iets dat je nog nooit aan iemand anders hebt verteld.
-Wat waren je eerste indrukken toen je bij ons binnen liep en in de lobby zat te wachten?
-Welke waarde voeg jij toe aan ons bedrijf als je wordt aangenomen?
-Hoe zit m’n haar?

Helaas, geen van bovenstaande vragen werd er me voor de voeten geworpen, het had zowaar een heel ander gesprek opgeleverd. Vooral de vraag rondom “palindroom” had ik vast beantwoord met een nummer van Jan Smit. En als dier vind ik mezelf toch vooral een eekhoorntje.
Kortom wie ben je, als je zoekt en onderweg bent, geen snor of bril draagt. Er geen B in je naam zit maar een A. Er nog haar op je hoofd zit, je bent zeker geen Bill. De klepjes die na elke vraag naar beneden vallen. En wanneer ben je dan de winnaar van het spel Wie ben ik?
Als ik me echt voor je open, een mooi mens, een miss rollerskates van origine.
Of zoals afgelopen week aan me werd terug gekoppeld na afloop van het gesprek.
Je bent heel nuchter.

Tja, dat klopt. Maar van binnen bruist het van de energie en wie weet
ben ik het voor jou;-)

Het meest belangrijke is niet teveel nadenken
maar veel liefhebben
doe dus datgene wat de meeste liefde in je wekt
-Teresia van Avila

Soms is het doorbreken…..

En als we dan doorbreken…..

Bron:
you tube break free, Adidas/ Baufix – Home Alone // Wenn, dann richtig!
Foto Jeannet Rohaan en mini me

Zo, iedereen is weer in z’n rust, ritme en regelmaat. Goed zo, keurig, alles weer zoals het hoort te gaan en zekers geen 3x in de week patat eten. Onze vakantie staat nog voor de deur(gelijk na het toneel optreden het vliegtuig in, eind november, bestemming onbekend. Wel kleine week Valencia bekeken……mooi wark
Waarom ga je schansspringen, tandem fietsen, vioolles nemen, beginnen aan een studie Russisch of tomaten naar elkaar gooien? Nou daarom, ben gewoon nieuwsgierig, het staat op m’n bucketlist, hoe is dat dan, voelt dat dan, wie doen het en hoe ziet het eruit?
Kortom, ik neem je mee naar 1945 enkele jongeren zochten ruzie omdat ze wilden deelnemen aan een typische lokale optocht van gigantes y cabezudos (reuzen en groothoofden). Kijk dat is mijn volluk, in opstand komen tegen de reuzen en de groothoofden, gewoon omdat de kleinhoofdigen met grote neus ook meetellen in dit leven. Ze bevonden zich in de buurt van een groentekraam, stalen tomaten om die naar de optocht te gooien. De oproerpolitie kwam en liet de jongeren de schade vergoeden. Het jaar daarop herhaalden de jongeren deze truc, met ditmaal van huis meegebrachte tomaten. Ook toen werden ze weer door de ordetroepen opgepakt. Na dit enkele jaren achtereen volgehouden te hebben, werd dit een traditie zonder dat er een officiële status van was vastgelegd.
La Tomatina is een feest dat gevierd wordt in het dorpje Buñol in de Spaanse provincie Valencia. Het is een jaarlijks terugkerend tomatengevecht op de laatste woensdag van augustus.
Dit evenement trekt altijd veel toeristen, op 30 augustus 2017 22.000 tomatengooiers en 2 Enternezen.
Vond dat het tijd werd om te gaan, dus on our way. Of zoals de plaatselijke fietsverhuur gigant in Valencia aangaf, ”you are going into a war” Kijk dat geeft de burger moed.
In vroege ochtend op weg naar het treinstation en vertrek punt van onze bus, bij het lezen van busnr. 70 hadden we het al kunnen verwachten, leuke chaos om je bus te vinden als er al 30 staan die in diverse shifts vertrekken. We mochten met een lieve meid mee in haar bus, daar zitten we dan. In oude kleren en natuurlijk mijn Wish bikini, super om in het verre China een bikini te bestellen voor een wat volslank Twents peer-model. Het heeft de nodige lachsalvo’s tijdens het passen en betreden van de slaapkamer opgeleverd maar mijn Ini’s passen zo niet in deze bikini’s. Prima spul maar als de vulling bestaat uit karton dan lijk je net een zinkend schip dat uit het water gaat komen.
De taak als weggooi stofje was prima en later een goed verdediging’s mechanisme.
Aangekomen in een vaag Verweggistan dorpje Brunöl bleek dat we niet de enigen waren. Vanuit alle landen zijn we hier klaar waren voor de grote rode oorlog, even samen wat onvree weg ploeteren middels de tomaat.
De kudde mensen begeeft zich naar het centrum, een pittoresk dorpje waar de gemiddelde leeftijd boven de 60 ligt, tafels met lekkers staan klaar. Het aapjes kijken(waarin wij als aapjes fungeren) is begonnen. Je hoort ze denken, “wat nen flaowenkul” maar dan op z’n Spaans.
We lopen tot aan het centrum, daar wachten ons al andere soldaten op, er volgen ferme waterstralen en er wordt geklommen in een totem paal, geen idee waarom maar als we samen zingen:
La,la la la,
La, la, la, la
Eh, hee, hee
Goodbye
Dan weet je dat je in de juiste oorlog bent aanbeland
Het geluid van een kanons kogel volgt, ik schrik, denk aan aanslag en echt #gedoe. Niets is minder waar, die lieve spaanse die op het balkon tegenover ons op ons neer kijkt begint een tomaat te pakken, inknijpen en gaat gooien, kleine chaos is een feit.
Van alle daken volgen tomaten, flets, boooing, beng, squash, slurp. Het komt allemaal voorbij en we doen mee, al valt de munitie wat tegen. Dat veranderd, er komt een vrachtwagen met 20 springende mensen aan, deze springende mensen doen wat in het strijdplan staat. Gooien van tomaten, hard, veul en vies.
Kijk daar kwam mijn bikini van pas want door de karton vulling was het ook een mooi opvangbakje, munitie erin opvangen en doorgooien.
Hoe leuk het ook was, vies was et ook. Aldus Nederlandse dame voor me, kijk deze tomaten zijn vers, terwijl er een dikke, donkere drap schimmel van haar schouder glijdt. Ik lach maar niet met mond open want dan kan er zowaar een pasta party mijn mond invliegen.
Na een uur van volle kracht vuren van tomaten klinkt er wederom een kanons kogel, olé, de oorlog is voorbij.
Is dat nou niks voor Trump en Noord Korea, ga eens een uurtje samen tomaten gooien en pak vervolgens wat paella en een goed glas sangria. Als kinderen even spelen in de rode ballenbak en daarna klaar met het gedoe.
Dat is iig iets wat hoog staat in mijn Fuck-it list, met dank aan Cinte voor het woord. Minder gedoe, meer liefde, meer co-creëren, ondernemen en meer dankbaarheid.
En altijd waar dan ook nieuwsgierig blijven, ontdekken en vooral af en toe uit je comfort zone stappen. Het leven is meer dan een tomaat waard!
The important thing is not to stop questioning.
Curiosity has its own reason for existing.
-Albert Einstein

en natuurlijk een klein stukje tomaat voor de liefhebber…..

Foto Ina, la tomatina
You tube I Dare You, stoke travel, la tomatina

Ben er nog niet uit, zend m’n CV de wereld in, op zoek naar nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen. Ga ik weer managen, ga ik weer leiden, ga ik lijden;-) ga ik, tja mens! Wat ga je eigenlijk doen?
Je CV een mooi helder en overzichtelijke Ina, omschreven in 3 A-4tjes, kekke kleurtjes dat ook, zonder foto want daar ben ik niet zo van.
Vooral Dare, to be different, mijn moto en zo noodzakelijk in deze wereld waarin we allemaal uniek zijn maar toch veel op elkaar willen lijken.
Neig ik naar woordspreken, events/food, Leisure, RVS of iets commercieels?
Of, blijf ik eens wat dichter bij mezelf.
Wat ben je nou eigenlijk aan het schrijven, je CV of ook al je in memoriam.
Oei, deze komt aan maar neem je wel graag mee, aangezien de baan als woordspreker bij huwelijk of overlijden me nog steeds boeit, zou er wel m’n baan van willen maken
Hoe kijk jij dan terug, is het geen idee om te starten met je in memoriam.

Wat wil jij achterlaten, hoe wil jij gekend en gezien worden door je naasten.
Wie zijn dan je naasten en spendeer je daar nu wel al je tijd aan of ben je weer lekker druk in je baan?
moet je leven voor je CV…..of voor je in memoriam?
Zag een inspirerend filmpje, zie deze blog maar zal het in het Ina-steno van me af tikken.
Aldus gesproken door David Brooks, elk van ons heeft 2 persoonlijkheden: een persoonlijkheid die uit is op succes, een CV opbouwt, en een persoonlijkheid die zoekt naar verbinding, gemeenschap, liefde, de waarden die stof zijn voor een mooie in memoriam. (Joseph Soloveitchik noemde ze Adam 1 en Adam 2.
Vond het al zo druk in m’n hoofd maar er zijn er dus van boven in ieder geval 2 bij mij, vink!
Wat is dan het verschil tussen de CV-deugden en in memoriam-deugden?
De CV deugden zet je op je CV, dit zijn de vaardigheden die je kan inzetten op de arbeidsmarkt. De in memoriam-deugden zijn de deugden vermeld in een woord na je overlijden. Deze gaan dieper in op wie je bent. Wat is de aard van je relaties? Ben je dapper, liefdevol, betrouwbaar, bestendig?
De meesten, ik ook, zouden zeggen dat de in memoriam-deugden de belangrijksten zijn. Maar zijn het, in mijn geval, de zaken waar ik vaak bij stil sta? Het antwoord is nee.
Ik heb nagedacht over dit probleem. Wie me hierbij geholpen heeft is Joseph Soloveitchik, een rabbijn. Ome Joseph meende dat onze aarde twee dimensies heeft, die hij Adam 1 en Adam 2 doopte.
Adam 1 is onze wereldse, ambitieuze, externe dimensie, die wil bouwen, scheppen, ondernemen, innoveren. Adam 2 is onze bescheiden kant, Adam 2 wil goed doen en goed zijn, zijn innerlijke leven zo leiden dat hij God, de schepping en onze mogelijkheden eert. Adam 1 wil de wereld veroveren.
Adam 2 wil een roeping hebben en zich inzetten voor de wereld. Adam 1 dorst naar prestaties, Adam 2 naar innerlijke bestendigheid en kracht.
Adam 1 vraagt hoe dingen werken, Adam 2 vraagt waarom we bestaan. Het motto van Adam 1 is succes. Het motto van Adam 2 is liefde, verlossing en terugkeer. Ome Joseph meende dat deze wereld twee dimensies van onze aard met elkaar in strijd zijn. We leven in een eeuwige zelfconfrontatie tussen uiterlijk succes en innerlijke waarde. Het lastige volgens mij, van deze twee dimensies is dat ze volgens een verschillende logica werken. De externe logica is economisch: inbreng leidt tot opbrengst, risico leidt tot beloning. De interne dimensie van onze aard is een morele en dikwijls omgekeerde logica.
Je moet geven om te krijgen. Je moet je overgeven aan iets buiten jezelf om kracht te winnen binnenin. Je moet je drang overwinnen om je zin te krijgen. Om jezelf te vinden, moet je jezelf verliezen.
We leven in een maatschappij die Adam 1 verkiest, en Adam 2 vaak verwaarloost. Het probleem is dat dit je in een listig wezen verandert, dat het leven als een spel ziet. Je wordt een koud, berekend wezen dat weg zakt in een soort van middelmatigheid waarin je het verschil beseft tussen wie je zou willen zijn, en wie je echt bent.
Je krijgt niet het soort in memoriam waarvan je hoopt dat iemand je zal geven.
Adam 1 wordt gevormd door te bouwen op je sterktes. Adam 2 wordt gebouwd door je zwaktes te overwinnen. Je kijkt binnenin jezelf en je vindt de zonden. Die je keer op keer beging in je leven, je typische zonde van waaruit de andere ontstaan. En je vecht tegen die zonde en je worstelt met die zonde. Uit de worsteling, uit dit lijden vormt zich en diepgaande persoonlijkheid.
Vaak wordt ons niet geleerd om onze zonden te herkennen. Zo leren we in onze cultuur niet ze te bevechten, hoe ze te confronteren en hoe ze te bestrijden.
We leven in een cultuur met een Adam-1 mentaliteit waar we niet spreken over Adam 2.
Reinhold Niebuhr, tenslotte vatte de confrontatie, het volledig geleefde leven van Adam 1 en 2 als volgt samen:
“Niets dat de moeite waard is kan bereikt worden tijdens ons leven. Daarom moeten we gered worden door hoop. Niets dat echt of mooi of goed is houdt stand. Daarom moeten we gered worden door geloof.
Niets wat we doen, hoe deugdelijk ook, kan alleen gedaan worden.
Daarom moeten we gered worden door liefde.
Geen deugdelijke daad is even deugdelijk vanuit de visie van onze vriend of vijand als vanuit onze eigen visie. Daarom moeten we gered worden door een ultieme vorm van liefde en die is vergiffenis”

Niet verzuren maar vergeven en die Adam’s in je hoofd uitnodigen voor een goed gesprek.
Zet er wat kekke Eva’s naast en zowaar kan er een droom ontstaan.
Of zoals mij net overkwam in het telefoon gesprek met mijn uitgever.
Adam 1 scrolt als een bezetene door de tekst, Adam 2 wil nog lief luisteren naar zijn wijze raad.
Eva 1 denkt: “zijn alle foto’s wel gepast voor het boek?” en Eva 2 overweegt om het haar te laten knippen.
Wat een drukke bedoening in 1 hoofd, tijd voor een lange tafel zonder mobiel, oog contact, wat zuchten, een goed verhaal, een bulderende lach en het delen van de rol Rolo.
Komt het allemaal goed!
X
Ina


Foto 9gag.com
You tube droom stef bos
tekst en YT ted talks david Brooks

Dare!
Dare to be different, voor jou wellicht onbekend, voor mij al sinds een lange tijd mijn andere naam. Het borrelt en bruist nu wat meer omdat ik met mijn boek aan het werk ben.
Hoe toevallig dat de titel van het boek mag gaan over “Lef”. Misschien schrijf ik het wel het meest voor mezelf.
Het woord LEF komt uit het Hebreeuws en betekent hart. Lef hebben betekent luisteren naar je hart, doen wat als onuitgesproken mogelijkheid al in je verborgen ligt. Lef hebben betekent je koers volgen, ook al is dat wezenlijk anders dan die van anderen. En, misschien verassend voor je, leven vanuit je hart betekent ook leven zoals God je bedoeld heeft, leven volgens je bestemming. Immers, je bent uniek gemaakt, er is echt maar 1 van jou op deze wereld, met een prachtig en uniek palet aan talenten, ‘merk’ vaardigheden, dromen, plannen en een bestemming. Wie gaat het tot uiting brengen als jij het niet doet? Denk je dat er een kloon van je gelanceerd wordt als je geen lef toont om te leven zoals je bedoeld bent?
Ik ben bang van niet…En daarmee zou alle moois verloren gaan. Tenzij…*

Het grootste risico
is het risico van
risicoloos leven

Ga ik toch in loondienst of waag ik de stap en word m’n eigen werkgever?
Of zoals Erik het deze week zo mooi kon benoemen, ga uit je hoofd, ga landen, kom uit je spread sheets en land in je hart. Een waarneming op afstand, zeker een waardevolle!
Wat zie je als je boven je laptop uitstijgt?
#paniek, peeuw, of zie je wat er werkelijk te zien is?

Kijken door je ogen en waarnemen….
Iets om over na te denken!
Ik neem je mee naar het jaar 2007, Washington, DC Metro Station, het is een koude januari ochtend. De man met de viool speelt de 6e van Bach, 45 minuten lang. Dan ben ik nog niks met de 4 akkoorden op de Ukelele. In die 45 minuten lopen er 2000 mensen over het station, de meesten zijn op weg naar het werk. Na 3 minuten viel een wat ouder menneke, het op dat er een muzikant aan het spelen was. Hij nam wat gas terug en bleef een paar seconden staan, om vervolgens weer snel verder te gaan.
4 minuten later:
De violist ontving z’n eerste dollar: een vrouw wierp geld in de hoed, zonder te stoppen, gewoon doorwandelen
6 minuten:
Een jonge man leunde tegen de muur, luisterde naar hem, keek naar zijn horloge en begon weer te wandelen
10 minuten:
Een 3 jarige kleuter stopt maar z’n moeder duwt hem versnelt verder. Het kind stopt om wederom naar de violist te kijken, moeder’s duwt iets harder en de kleuter loopt verder. Constant z’n hoofdje ombuigen om maar niets te missen. Deze reactie werd vertoont door een aantal kinderen. Elke ouder, zonder uitzondering, motiveerde de kinderen om snel verder te gaan.
45 minuten:
De muzikant speelt constant door. 6 mensen zijn gestopt en hebben een kort moment geluisterd naar de muziek. 20 mensen doneerden geld zonder te stoppen, gewoon tijdens het wandelen. De man heeft $ 32 verzamelt.
1 uur:
Hij is gestopt met spelen en de stilte viel hem toe. Niemand heeft het in de gaten. Niemand gaf een applaus, niemand heeft hem herkent.
Niemand wist het maar deze violist was Joshua Bell, één van de grote muzikanten ter wereld. Hij speelde een pracht stuk met een viool t.w.v. 3.5Miljoen dollar. Twee dagen daarvoor speelde hij in een uitverkocht theater in Boston, waar je $100 voor een stoeltje kon neertikken.
Dit is een waargebeurd verhaal. Joshua Bell speelde incognito in het metro station, dit was georganiseerd door Washington Post. Het was onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en de prioriteiten van de mens.

Dan poppen er toch wat vragen op……
Zien we de schoonheid nog andere plekken, andere tijden?
Stoppen we met het bewonderen van mooie zaken?
Ontdekken we het talent op een “vreemde” plek?
Of kan je voorzichtig een conclusie trekken…….
Als we geen moment hebben om te stoppen en te luisteren naar één van de beste muzikanten ter wereld, die een pracht stuk bespeelt, op één van de magische instrumenten aller tijden.
Hoeveel andere dingen missen we dan?
Als je haast hebt,
moet je stil staan
Het kan je zomaar ontroeren, verder brengen of je laten omkijken tot de laatste klank.

En te lang stilstaan kan je weer dikke enkels opleveren. Tja, dat is dan een iet wat vreemde tic van deze wat vreemde dame. Ik beken, ik maak geen foto’s van ijs etende mensen tijdens mijn vakantie.
Maar van de wat vollere medemens. Waarom? ,Ehm, tja, dus, omdat, nou, dat dus.
Deze foto laat mij lachen om dat wat ik zie, dikke enkels die kijken, stilstaan, terwijl ze kijken naar de beweging van anderen.
Dan ren ik toch liever een stukje met de ander mee, gewoon omdat mijn nieuwsgierige kind nog steeds graag, vol lef met je wil meespelen!

En na alle chaos in de wereld heb ik maar 1 wens, kinderen de baas! Gewoon omdat we elkaar anders zien in deze tijd maar toch met veel overeenkomen en verschillen, gelukkig maar!

Bron:
Foto Ina, Londen
Tekst Lef: Leona Aarsen http://anderzverder.nl/
You tube Street artist playing Hallelujah with crystal glasses
CBeebies | Everyone’s Welcome

You start dying slowly
if you do not travel,
if you do not read,
If you do not listen to the sounds of life,
If you do not appreciate yourself.

You start dying slowly
When you kill your self-esteem;
When you do not let others help you.

You start dying slowly
If you become a slave of your habits,
Walking every day on the same paths…
If you do not change your routine,
If you do not wear different colors
Or you do not speak to those you don’t know.

You start dying slowly
If you avoid to feel passion
And their turbulent emotions;
Those which make your eyes glisten
And your heart beat fast.

You start dying slowly
If you do not change your life when you are not satisfied with your job, or with your love,
If you do not risk what is safe for the uncertain,
If you do not go after a dream,
If you do not allow yourself,
At least once in your lifetime,
To run away from sensible


Foto             Aravind Kumar, Unsplash
You tube     A Little Girl Gives Coins To A Street Musician And Gets The Best Surprise   In Return/ A Pep Talk from Kid President to You
Tekst          Pablo Neruda

Het zit in m’n hoofd, bendemenschjen, buigmenneke, u weet wel, zo’n pop die meebuigt, staat ook langs de Duitse Autobahn, even checken hoe het er volgens ome Google uit mag zien.
Kak, hoe spel je bendemenschjen, buigmannetje, buigpaal, wat is het eigenlijk? Zit het dan zo spontaan in m’n hoofd, Google doorwandelen…
Zoek opdracht: “man op voet buigt”, levert vooral knappe mannen die veel spieren laten zien op, en doorrrrrr. “Boksbal mens” is et ook niet, “biege man auf Deutsch” ook nie, “Biegepuppen” laat speelgoed zien, wel met een snelle levering, maar toch niet genoeg inspiratie, een noodkreet op twitter en zien wie er reageert….Het is 22:00uur, twitter is tweet loos, mijn ouders hebben er nog nooit van gehoord.
Zelfs Marloes, Meister Duits grondgebied weet het niet;-)
Vriendlief nestelt zich naast me neer en vraagt: ”leg het nog eens een keer uit, wat bedoel je.” “Nou gewoon, zo’n poppetje, gewicht in z’n onderkant, geef je een tik en dan bungelt ie wat en valt op z’n plek terug.” Hij vind een speelpop, maar wel zo ongeveer wat ik bedoel.
Hoe kom je erop dat dit bestaat vraagt ie? Tja, dat weet ik niet, dat zit nu in m’n hoofd. Bendemenschje? En dan moet ik weten uit welk vakje van mijn brein dat ontstaan, ben ik dan raar? “Waarom moet je dit weten”: vraagt ie.
Nou, omdat ik er een blog wil schrijven en het gaat over veerkracht.
Mijn IT goeroe vind het verloren woord:
Het bendemenschjen in mijn hoofd heeft een naam, tuimelpopjes….wauw! It is magic! Op z’n Duits “Stehaufpüppchen.
Wat is dan de link? Omdat het mirakels buigzaam kan zijn in het leven, je krijgt en tik, veert over, wikt, weegt en komt vervolgens weer tot rust in je eigen centrum. Om even lekker zo maar wat kansloos, rusteloos, sprakeloos wat te staan en booooing, de volgende rukwind blaast je omver.
Waarom, omdat dat er bij hoort, te bezien hoe veerkrachtig je in het leven staat, soms is het leven on-eerlijk, tja, dat kan maar het gaat wel gewoon door. Wat maak je er dan nog van?
Wat zijn de kenmerken van veerkrachtige mensen? Die laten effectiever gedrag zien wanneer ze te maken hebben met tegenslagen en veranderingen.
Ze:
#accepteren de omstandigheden waarop ze geen vat hebben
#bedenken oplossingen voor datgene wat ze wél kunnen beïnvloeden
#halen kracht uit zichzelf en uit hun omgeving
#trekken lessen uit het gebeuren en nemen dit mee in hun oplossing voor de situatie
Want jij kan veel meer dan wat je denkt, ruikt, voelt.
Je bent buigzaam, waait omver en komt altijd weer terug bij jezelf. Try before you die:
Zet een enorme glimlach op je gezicht en denk aan die halve zool, waar je nog iets van verwacht, blijf door lachen. Dat gaat niet, dan kan je toch maar beter je focus hebben op die stralende lach van je! Die halve zool ga jij toch niet veranderen, je kan alleen jezelf maar veranderen.
Ik kwam deze prachtige vertaling tegen van een gedicht.
En dan is het aan mij, om het met jou te delen.

“Je vroeg om kracht
en je kreeg moeilijkheden om je sterk te maken
Je vroeg om wijsheid
en je kreeg problemen om ze op te lossen.
Je vroeg om moed
en je kreeg gevaren om te overwinnen.
Je vroeg om liefde.
en kreeg mensen om te helpen
je vroeg om gunsten.
en je kreeg kansen
je ontving niets van wat je vroeg.
Maar kreeg alles wat je nodig had.”
Bewerking van een gedicht, oorspronkelijk geschreven door Pater Damiaan. Priester uit België back in the old days(1840-1889)
Bijgesloten wat veerkrachtige humor van Finkers, scherp, cynisch en onverwacht zoals Finkers kan zijn. het kan in je verkeerde keelgat schieten, dat kan.
Maar meer dan veerkrachtig hoe hij dit verhaal met zijn publiek kan delen, #held

Bron:
Foto Tuimelaars, pinterest
You tube Herman Finkers | Slecht-nieuws-gesprek

Een weekendje weg, city trip, winkeltjes, terras, straattheater, uitslapen.
Even het hoofd leegmaken, zo begonnen we afgelopen vrijdag aan ons weekend Krakow, wel eentje met een ander reisdoel erachter.
Een bezoek aan Auschwitz en Birkenau. Heavy shit!
Werkelijk onvoorstelbaar wat mensen elkaar aan kunnen doen, hoe waardevol een mensenleven kan zijn als anderen een stempel op je drukken. Hoe luguber het moet zijn geweest om onder de poort: “arbeit macht frei” te wandelen en te weten(of niet) hoe het werk, je geen vrijheid zal gaan geven.
Ga ik in, op wat ik allemaal heb gezien, neuh, heb meer indrukken dan foto’s gemaakt en wens een ieder dit weekend toe gewoon omdat je in je huid moet voelen dat we dit, elkaar, nooit meer aandoen.
Zoals ik ben, hang ik wat rond in het winkeltje en vind een klein boekje met een mooi vogeltje voorzien van rood kopje op prikkeldraad. Die is van mij. Man’s search for meaning, Viktor Frankl. Een psycholoog die een concentratiekamp overleeft. Daar kan ik me dan geen voorstelling van maken, hoe doe je dat, hoe kan je het vergeten, hoe kan je de ander vergeven voor wat ie je kan aandoen?
Hieronder enkele fragmenten uit het boek…
“Op dergelijke moment is het niet de lichamelijke pijn die het ergste(en dit geldt evenzeer voor volwassenen als voor bestrafte kinderen), maar de mentale pijn, veroorzaakt door het onrechtvaardigheid, de onredelijkheid van dit alles”
Hoe heftig het ook was, Viktor Frankl’s ervaring in Auschwitz heeft hem gesterkt in zijn kern overtuiging. Het leven is niet alleen maar een zoektocht naar plezier zoals Freud het stelt, of een zoektocht naar macht aldus Alfred Adler. Viktor gelooft dat het draait dat het een zoektocht naar de zin van het bestaan.
De zin van het leven is, zin in leven. De zin vinden van jouw persoonlijke leven op deze grote wereld.
En hoe dat, wattan, hoe doe ik dat dan?
Frankl beschrijft zijn 3 bronnen voor zingeving tijdens zijn verblijf in het concentratiekamp:
1. Werk (waardevol werk verrichten )
2. Liefde ( geven om een ander)
3. Moed tijdens moeilijke periodes.
Lijden in zichzelf is zinloos; We geven ons lijden betekenis door de manier waarop we erop reageren. Op een gegeven moment schrijft Frankl dat een persoon “moedig, waardig en onbaatzuchtig kan zijn, of in de bittere strijd om zelfbehoud kan hij zijn menselijke waardigheid vergeten en niet meer dan een dier worden. ‘ Hij geeft toe dat slechts een paar gevangenen van de nazi’s het eerste kunnen doen, ‘maar zelfs een dergelijk voorbeeld is voldoende bewijs dat de innerlijke kracht van de mens hem boven zijn uiterlijke lot kan laten uitstijgen.
Van humor, ‘een ander van de ziel’s wapens in de strijd om zelfbehoud’, schrijft Frankl:
Het is bekend dat humor, meer dan al het andere als menselijk masker, een bescherming en een kracht kan bieden om boven elke situatie uit te komen, zelfs al na enkele seconden. …
De poging om een gevoel voor humor te ontwikkelen en dingen in een humoristisch licht te zien is een soort truc die je onderweg op je levenspad leert.
Het is het mogelijk om de kunst van het leven, zelfs in een concentratiekamp te oefenen, alhoewel het lijden alom vertegenwoordigt is.
Tot slot, Frankl’s meest blijvende inzicht:
Krachten buiten jouw controle kunnen alles behalve één ding verwijderen, je vrijheid om te kiezen hoe je op de situatie reageert. Je kunt niet controleren wat er met je in het leven gebeurt, maar je kunt altijd controleren wat je zal voelen en gaat doen met dat, wat er met je gebeurt.
En dat vind ik met mijn 1.70 zo onvoorstelbaar indrukwekkend na het ervaren van de waanzin van het verleden in Auschwitz. Dat je na zo’n ervaring kan vergeven, vergeten, je in hoofd naar je hart kan verplaatsen en geloven dat het goed komt. De moed om te vertrouwen in je eigen vrijheid.
Herman Finkers zou het omschrijven als:
De cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door.
Een vaag lachje op mijn gezicht, laten we in deze wereld eens door een andere bril naar elkaar kijken. Buiten geloof, je huidskleur, accent, functie, of hoge hak.
Zoek naar de zin van jouw bestaan en laat een ander in zijn of haar waarde.
Maakt het allemaal wat meer zinvol.
Those who have a “why” to live,
can bear with almost any “how”
-Viktor Frankl

Dit is een hoofdstuk uit het geweldige boek LEF!
Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: www.darebeweegt.nl

Bron:
Foto Birkenau, Ina
You tube The Most Inspiring Robin Williams Speech – Make Your Life Spectacular
Boek Viktor E.Frankl, de zin van het bestaan

Als je te druk bent met het verhalen bundelen voor je boek i.p.v. verhalen schrijven, dan is er wel wat aan de hand. Excuus, zelf vanuit deze positie kan je druk zijn met leven.
Het sparren met super oud collega’s, kansen zien, de uitdaging aangaan! Mijn 7 hoofdstukken vullen van mijn a.s. boek #lef,
Inchecken met een lieve vriend in Amsterdam. Even schakelen met waar stonden we toen, staan we nu en is de twinkeling in de ogen er nog? Herkenning vinden bij elkaar, levens verhalen delen, da’s fijn. Hoe dan ook, als je muziek wilt maken moet je zelf de akkoorden gaan spelen
Door de extra vrije tijd ga ik samen met de meisjes op stap. Naar Utrecht voor een workshop ukelele
Wat een gedoe, dinneke 1 heeft hoofdpijn, nie zo lekker, dan ander heeft zoals altijd energie voor 2.5. We kwaken erin en eruit en oja, laten we op reis gaan.
Gassen op de harde baan aldus Karin, komen we keurig op tijd aan in de Snorfabriek, in een te roze locatie liggen de schatjes op tafel klaar, 30 Ukelele’s…..Ik voorzie impuls aankoop omdat ze zo lief en skattig zijn zonder ook maar 1 snaar te hebben gejammed?!
De juf heeft er zin in, wij ook, nadat we op alle cursisten een etiket hebben geplakt. Oké we herkennen het maar toch blijf ik een etiket op iemand plakken, zoals de ander dat vast ook plakt op mij. Nou ja, gelezen dat ene dr. Daniel Amen daar een levensregel op heeft:
Het draait om: 18-40-60
Als je 18 bent, maak je je druk om wat iedereen van je denkt
Als je 40 bent, kan het je niet schelen wat anderen van je denken
Als je 60 bent, begin je te beseffen dat helemaal niemand ooit iets over je gedacht heeft
Mensen denken aan zichzelf, niet aan jou en zijn druk met denken wat jij denk. Focus op jezelf!!
Dus sorry beste mens, het kan mij qua leeftijd al wat minder schelen wat jij van mij vind. Zal echt proberen om wat minder snel te oordelen zonder achter je masker te kijken.
En hoe ging dan de les Ukelele, aldus de juf zaten wij aan de kant van de mopperaars en hadden het meeste zelf kritiek, jedoch!
Let it be is gewoon 4xc, 4xg, 4xa, 4xf en allemaal voor het strumgat opsnarenen, dat kunnen we spelen maar nog meer meezingen!

Ik wens jullie een super fijne vakantie!
#bouw je eigen zandkasteel
#heb lak aan je nagels
#zet je telefoon uit
#eet elke dag een ijsje
#doe mee aan de chi chi wa, chi chi wa, chi chi wa wa wa
#lach en heb lief

En soms moet je keuze’s maken, focus op jezelf en je toekomst.
Soms moet je veranderen, ombuigen, je verentooi openen en gaan voor wat gaat komen.
Dank Frank Heldoorn voor dit top filmpje nadat ik heb aangeven te willen trainen voor de big six medaille, nog 5x een marathon voor de boeg. Tijd versnellen naar 3.55uur(slik) over 42 kilometer.
Tijd om te veranderen!

Bron:
Foto inter netjes
You tube Eagle life cycle and survival
workshop Ukelele https://www.uked.nl/workshop/?v=796834e7a283

Een donderdag avond, ik pak mijn fiets, even condoleren in Enter. Het is drukkend warm terwijl het wat miezert. De kerk is al open, niet de mijne(net of ik een kerk bezit;-) maar die andere, de katholieke kerk. Sluit aan, achter aan de rij, mensen zitten in de kerk, goed voorbereidt Ina! M’n vraag: “is er geen condoleren? “ “Zeker”: is het antwoord, “na de dienst.” Neem plaats in de volle kerk, het te krappe bankje en de onhandige midden plank, net boven de vloer.
Een lieve man kijkt me vanaf de liturgie toe, iemand gaat een man, vader, opa en vriend missen. Blader vluchtig het boekje door, kak! Dat ga ik niet droog houden, gelukkig heeft onbekende buurvrouw een zakdoekje voor me. Wat blijft een uitvaart toch indrukwekkend, het verdriet, de prachtige teksten en muziek, mooi gekozen woorden, een wijs meisje met een stoer gedicht voor opa. En daar rollen ze weer, mijn tranen voor dit verlies maar ook de tranen voor de liefde die ik voel. Hier in deze prachtkerk, een kist beplakt met schelpen, vast van het laatste weekend samen. Zomaar weggeplukt uit het leven, geen afscheid maar een mooie herinnering. Het memoriam wordt gelezen, je leven opgeschreven met al je rariteiten, je gewoon en bijzonder zijn.
Een hand een gebaar, een knuffel, vind dat condoleren altijd zo, ja wat eigenlijk. Er zijn toch geen spelregels voor het steun geven aan?
Pak m’n fiets en hobbel over de dorpsstraat naar huis, gedachten vallen me toe: “hoe lang mag ik hier nog toeven, doe ik de juiste dingen, wat staat er straks in mijn memoriam?”
Wil in ieder geval de maestro zijn in dit leven, m’n eigen regie bepalen, mijn muziek stuk spelen. Ga vandaag op Ukelele les samen met Antonnet en Karin. De eerste stap zetten op muzikaal front of gewoon smakelijk lachen om het gehannes met een gitaar.
Verhalen volgen vast want ook dat is iets wat deze maestro heeft besloten, eind november ligt mijn boek op de planken of bij bol.com in het magazijn. Verhalen blijven schrijven en vertellen, soms met een lach, soms met een traan. Natuurlijk kan je je bestellingen al plaatsen, zal ze met zorg signeren en inpakken!

De achtbaan is mijn leven,
Het leven is een heftig en verblindend spel.
Het leven is parachute springen,
Het is risico nemen, vallen en weer opstaan.
Het is bergbeklimmen, het is je eigen top willen bereiken,
En onvoldaan en teleurgesteld zijn als dat je niet lukt.
-Paolo Coelho
Daarom sluit ik af met de tip van brandweer held, Mark Bezos from NY:
Not every day is going to offer us a chance to save someone’s life, but every day offers us an opportunity to affect one.

We zullen nooit beseffen hoeveel goeds een eenvoudige glimlach kan doen
-Moeder Teresa

Ukelele inspiratie voor deze week(zekers niet qua volume, slik)

Bron:
Foto Internet foto
You tube official Somewhere over the Rainbow – Israel “IZ” Kamakawiwoʻole
TedTalks, mark bezos a life lesson
Laurel &Hardy – Laughing