U kent het wel, de vrijdagavond na een week werken, laat eten, nog iets DWDD, uithangen op de bank, hoe zalig mag dat zijn.
Kras op de plaat! We gaan net als toen naar de disco, reünie voor oud personeel, vraag van lief vriendinnetje of ik mee ga.
Da’s lang geleden, 8 jaar, ja zeggen is dan zo’n dingetje….
Wat doen we aan, op, gaat mee? Gelukkig kan ik nog wat vage ABBA pakjes lenen van het werk.
Weet nu al dat dinnetje hier zo niet in mee gaat, haar dappere kinderen vinden het natuurlijk wel gaaf, Maaahaaaaam, ga je dat echt aandoen? Terwijl ma zoals ze is, mooi zit te zijn op de bank.
Optie om toch thuis te blijven na de muziekquiz zit er niet in, we gaan!
Oja, hoe zat dat ook alweer, geld betalen om de jas op te hangen, niet bij me, niet nodig…..
Muntjes inslaan want we gaan ons echt bezatten met cola light. Laten we eens beginnen met voor een tientje aan munten, we zijn echte stoere chicks.
De band begint, ook die zijn wat grijs, maar ja met ABBA muziek kom je de avond wel door, veel oeoeoeoeoe’s, takeachange, takeachange,takeachange, voulez vous, aha….
We hebben onze vaste plek, zoals die van vroeger, boven een trapje met uitzicht op de dansvloer en heeeeeul veeeeul mensen die er langs willen, de schuurplek.
Overzie de zaal, zie de klasgenootjes van de middelbare school, niks veranderd, nog steeds een popje, niks veranderd, nog steeds een trui met horizontale strepen, juist nu doet wat verticaals het beter voor je.
Mensen met leesbrillen in het haar, trui die uitgaat en om het middel kan, schoudertassen te groot die krampachtig meebewegen tussen de borsten. En ik, strakke broek aan, oja: “waar laat ik sleutels, telefoon en munten, bobeldie, bobeldie.” Te laat met sneakers inslaan dus hakken maar.
Een compliment van een bezoeker, jemig jullie zijn echte ABBA fans, we kijken elkaar aan, ehm, niet echt maar helaas we kennen alle nummers. En doen Agnetha en Annifrit leuk na, al kan ik met mn spataders natuurlijk nooit in zo’n kort rokje en heb nog wat te doen qua lengte haar.
Maar wat was het leuk, de dansnummers en het moment:
“Sinds een dag of 2” jemig, 32 jaar wordt er gezongen, vond dat toe zoo oud.
“I had the time of my life” Patrick was zo mijn held, de hele film trekt niet alleen aan mij maar
ook aan de dans menigte voorbij, de liftscene is toch ieders natte droom?
“It’s raining men” dat kan natuurlijk nooit maar elke letter van het nummer schreeuw ik naar dinnetje toe, wellicht is zij de tekst vergeten bedenk ik me nu?
“Paradise by the dashboard light” alsof de DJ de tekst niet kent spelen we allemaal hoe we mannetje/ vrouwtje zijn, come on!
“Think” van tante Aretha,stoer vertellen we de wereld hoe het hoort, heupen doen leuk mee “Everybody” yes, eindelijk, die ken ik door playback show deelname uit mijn hoofd, wauw wat ben ik goed.

Maar het laatste nummer voordat we dronken naar huis gaan dwarrelt nog in mijn hoofd:
“born, born to be a life”

Is dat soms niet wat we onderweg in deze drukke, gestreste wereld mogen beseffen, hoeveel leven heb jij nog naast je agenda en leef je dan ook op die momenten?
Na de scan van gister in Lucky Luke zijn we weer wat gerustgesteld, yep we zijn wat ouder en wijzer maar doen het in de benchmark best goed. Zijn nog niet in de tijgerrokjes, hadden oud ondergoed aan en zijn te laat, rustig naast onze code 13’s in slaap gevallen.

Leef, lach heb lief en geniet vandaag.
Je bent nog nooit zo oud geweest.
En zo jong als nu zul je nooit meer worden

en voor de mannen aanwezig met dat kleine buikje, er ligt nog een toekomst voor je open….

en zolang je Chiquitita voor elkaar kan zingen, vergeet je al je zorgen:
“But the sun is still in the sky and shining above you”