De kleur zwart, ik denk aan negatief, de dood, saai, oud, aarde, zwarte randjes onder nagels. Maar ook aan orde, structuur, rust in chaos, woorden die rond dwarrelen als ik denk aan de kleur zwart.
Ga ik nu de hele kleurenwaaier van de Gamma bespreken, dat zeg ik…Nee dus!
Ben van mening dat we door de crisis wat minder de focus leggen op het positieve.
Zelfs tijdens de intocht van Sinterklaas is er aandacht voor een lijk in het water. Dat moet ook maar de Sint mag toch vrolijk binnen komen?
Veel studenten zijn zoekende naar een baan, andere zijn zoekende in het leven, mensen verliezen hun baan.
Ik zeg nieuwe kansen!
Jezelf presenteren in een cv, je visitekaartje van maximaal drie bladzijdes, gelezen door de ander in 2 minuten. We leven natuurlijk wel in het 140 tekens tijdperk! Komen dan al je kwaliteiten naar boven, wie zoekt zal vinden?
En waar zoekt wie dan wat en waarom?

Bij Disney’s Pixar studio’s hebben ze al door dat de wereld anders in elkaar steekt. Daar gaat het niet om je cv, maar om je portfolio. ‘We want people who are interested, not interesting.’ In een speech op Youtube legt één van de opleiders bij Pixar uit dat ze veel hebben gekeken naar de Nasa. Zij vonden de eerste astronaut niet tussen de academici. Ze kozen voor mensen die gefaald hadden, namelijk testpiloten. Die konden dankzij hun praktijkervaringen vaak met creatieve oplossingen komen. Zij hadden de modder al onder de vingernagels. Dat is precies wat het bedrijfsleven nu nodig heeft: mensen met geestdrift en wil, in plaats van het juiste papierwerk. Zonde van die bomen ook, trouwens. Bronvermelding: Het Financieel Dagblad, 16 februari 2009

Dus daarom zit ik nu bij een andere kapper, tijd voor een andere koers,
net een nieuw levensjaar binnen gestapt. Van blond naar zwart!
Hoe verzin je het, angstzweet in de bilnaad? Neuh, vertrouwen uit
handen geven en tevreden de dame in de spiegel in de ogen kijken.
Je buitenkant veranderd maar van binnen word je meer en meer jezelf!

Dank kapper Bas voor deze ervaring, volgens mij door falen, lef tonen
en gaan voor je kwaliteit’s drang en je gave om mensen te scannen haal
je het beste naar boven in de ander.

Ik laat je achter met zwarte randjes onder je nagels
http://www.salonbas.nl/index.html

Jawel, als een kind zo blij.
Ik heb ze gekocht, kekke rode laarzen. Van het soort “niet te missen, ik zie ze”
Voor collega’s nieuw want normaal kunnen ze aan het stevig hak gedrag al van verre horen daar komt ze…… Strabant loopn, de Twentse uitdrukking.
Beter dan collega Kirstin die aangeeft ik ruik Ina al, gelukkig doelend op m’n parfum en niet op de zweetvreter maatje 42!

Allerlei nummers dwarrelen dan door mijn hoofd nu ik op deze stappers de wereld mag betreden
“walking on sunshine, these boots are made for walking……
Maar ook “walk a mile in my shoes” een nummer van Elvis Presley, een creatief kind met een gouden stem en best een bewogen leven, rock & roll all over the place.
Toch zit er zoveel waarheid in, wat als we ons is wat vaker zouden verplaatsen in de ander.
Als jij in mijn hersenpannetje duikt en ik in die van jou. De bril van het ego in een hoek mikken en de wereld zien zoals jij hem ziet, zodat ik dat ga begrijpen, in feite jou beter ga begrijpen.
En misschien wel lachen om die bril die ik draag als ik met jou in gesprek ben!

Ooit het indrukwekkend boek gelezen: “the five people you meet in heaven”
Geschreven door Mitch Albom, gaat over Eddie, een onderhoudsmonteur binnen een verouderd pretpark Rubbie Pier.
Natuurlijk voor mij, mens uit de leisure wereld een must read!
Eddie waait door zijn leven met de personen die hij mocht ontmoeten in zijn leven, niet bij een ieder gelijk een link maar na uitleg van de persoon en de ontmoeting wordt het hem helder.
Ik zou zeggen, even bol.com checken en boekje bestellen, I know, het is in het engels maar daar sla je je vast doorheen.
Boodschap van het boek wil ik natuurlijk met je delen!
Les 1: Er zijn geen willekeurige gebeurtenissen in ons leven en alle mensen zijn op de één of andere manier met elkaar verbonden
Les 2: Het is belangrijk dat mensen bereidt zijn iets over te hebben voor de ander, hoe klein het gebaar ook mag zijn
Les 3: Het loslaten van je boosheid en de ander te vergeven, voor al de pijn die hij/ zij bij je heeft veroorzaakt.
Les 4: Liefde over de grenzen van de dood gaat
Les 5: Dat er altijd een levensdoel is, ook al is die nu niet voor je zichtbaar

Dus kortom, laten we zorgvuldig omgaan met de mensen die we mogen “ont”moeten” aan deze kant!
En natuurlijk mag jij dan ook even in mijn rode laarzen stappen, niet te lang natuurlijk want dit is weg
die ik mag bewandelen.
Zonder routeplanner of tom-tom, gewoon ik met mijn rode laarzen en jij als vreemdeling die straks
dicht bij me staat!

Waarvoor alvast mijn dank!

Jacob was ne boerenjonge den van alles veur oe wol doon, zolang den kerktoren van Boornbrook ma in’t zicht bleef. Het was in de tied dat der nog dienstplicht was en Jacob mos ok veur de keuring.
He was an’t prakkezeern ho he oonder den dienst oet mos kommen en dacht: A’k bie die keuringsdokter nou net do of ik nig good kan zeen dan wöd ik vast ofkeurd, slechte ogen hebt ze niks an in het leger.
Bie den keuringsarts mos het gebeuren.
Den dokter zeg tegen Jacob: Kleed je maar helemaal uit, dat werkt het snelst.
Jacob stun doar met alleen het horloge nog um.
Vrög den dokter: Heb je nog klachten over jezelf, kun je nog opnoemen wat er niet goed is aan je? Jabob drek: Ik kan slecht zeen dokter, slechte koplampen zo gezegd!
Dan beginnen we daarmee, zeg den dokter voort.
Jacob mos allemoal lettertjes opzeggen van zonne kaart, ma zee dat he der niks van kon leazen. Zeg den dokter: Dat valt inderdaad niet mee, wat is je beroep?
Zeg Jacob: Ik werk op de boerderiej en zit meesral op nen trekker. Zeg den dokter onverwacht tussen deur: Weet ie misschien hoe laat het is Jacob?
Jacob keek drek op zien horloge en zeg: Zowat tien uur dokter!
Den dokter deu nog een paar testjes met Jacob en zeg: Het lijkt allemaal inderdaad een beetje op slechte koplampen, zoals je dat zelf zegt.
Jacob begun hoast te glunderen en dacht dat’n aap al binnen was toen den dokter um op een ofstandje ne kalender veur heul met allemoal naaktfoto’s van mooie jonge deerns.
Zeg den dokter: Kun je zien wat daar op staat Jacob?
Jacob kreeg der ne rooie kleur van ma zee nog niks.
Toen zeg den dokter: Jacob, je klaagt wel over je koplampen, maar nu je naar die foto’s van die mooie dames kijkt zie ik dat jouw richtingaanwijzer het in elk geval wel goed doet!

Bron:Nog wat langer noa ’t huuske, Fons Platenkamp

Wie mag ik vragen wat ik
op deze wereld ben komen doen?

Waarom ben ik ongewild,
waarom ben ik niet onbeweeglijk?

Waarom ga ik uit rijden zonder wielen,
vliegen zonder vleugels of veren,

en wat zocht ik mijn land te verlaten
als mijn botten in Chili thuis zijn?

bron: Boek der vragen, Pablo Neruda……

Wat is dat toch met ons vrouwen dat we zo af en toe wegdromen bij het ontvangen van een massage?
Zalig een uur niets, plaats nemen op een zachte massage tafel, de handen van masseuse klein en sterk, muziek op de “pling plong” stand, kaarsje aan en RELAX……
Misschien is dat het wel! Eens een uur aan niets denken en genieten van het contact op de huid, verwennerij voor lichaam en geest.
Ik was er klaar voor, een olie hamman.
Hamman voor de intimi die op dit moment inschakelt en denk wtf?
Je mag plaats nemen op een verwarmde marmeren tafel, in je Eva kostuum, dat wel! Op de drukpunten komt er een nat ondersteunend doekje, opdat het ten alle tijden rustgevend is.
En dan begint het baarmoeder gevoel.
Overgieten met warm water, slaan met handdoeken, opschuimen met theedoeken, genieten tot de laatste druppel.
Dus dacht ik, dan mag zo’n olie hamman wel helemaal het glij punt van de week worden, in een weekend Sanadome, niet naar de prijslijst kijken maar gewoon boeken
Oké, het woord hamman viel op z’n plek, dat helemaal naakt klopt ook.
Maar toch……plaatsnemen in een plastic bak, hoofd in de steun met vetopvangdoekjes rondom.
Eigenlijk was het een bak met vetdoeken, dacht nog, gaan ze hier dan ook gooien met olie.
Neen, dat was allemaal heel beschaafd, overgoten worden met olie, warme olie is zalig maar niet in een bakje, ik ben toch zeker geen frituurpan.
Ach, de massage was verder prima, iets met verwachting -1 maar toch.
Al kroop de olie nog uit m’n oor, weet nu eindelijk hoe een vietnamese loempia zich voelt.
Krokant van buiten, wormig van binnen en tot in elke porie gevuld met olie!
Na een uur naar adem happen vanuit de vetton mocht ik al glijdend weer richting het zwembad.
Natuurlijk nog ontzettend “zen”.
Om dan vervolgens met een bikini van voor de marathon te gaan zwemmen, natuurlijk de borstcrawl, tja, we zijn natuurlijk wel in training voor de triatlon.
Lieve mensen, dan staat 1 ding vast.
Alles gaat naar voren en toch zijn er 2 onderdelen die naar achter verdwijnen.
Ini bijna zonder bikini!

Aldus een drijvende loempia zonder bandjes….

Een held zijn, ik benoem ze vaak.
Mensen die mij ontzorgen, mensen die ritselen dat ik verder kan, samenwerken, lachen, wel of geen antwoorden krijg.
Dan krijg je bij mij al snel de titel: “held van de dag”
Wanneer ben je een echte held?
Als je een kogel vangt voor een ander, het medicijn ontdekt tegen kanker, een grote spin vangt, spookhuis instapt met angst, met bruine broek weer buiten staat?
Of zoals in de rouwdienst van mijn buurman, omschreven in een nummer van
Bette Midler “Wind beneath my wings…..”

Mijn helden, met wie zou ik graag een beschuitje eten?
Patch Adams, Albert Einstein, Stephen Covey, Ghandi, Mandela,maar ook de klaar-over op een stormachtige dag, en alle mensen werkzaam in de zorg.
Denk dat het vast een gezellig beschuitje zal worden, met veel aardbeien, suiker, kaas en met Patch aan tafel zeker een “beschuit fluit concert” aan het einde.
Wanneer ben ik de held in mijn eigen stripverhaal van het leven?
Ga ik Carré vullen en mensen entertainen, energie geven, of schrijf ik het boek met alle antwoorden in het leven, wordt directeur van mijn eigen park, “Dreamworld”?
Sinds kort ben ik erachter.
Ik ben al een held!
Zomaar vanuit het niets, geen lintje en geheimzinnig gedoe op het stadhuis.
Gewoon een bezoek aan de sportmasseur, iets met sporten, materiaal laten bekneden en dan een kritische blik op mijn voet. Het verhaal achter de blessure.
Mijn lelijke tenen blijken te zijn gevormd in een wel bijzondere voet.
Feit al dat mijn 2e teen langer blijkt te zijn dan de gebruikelijke lange teen.
Ooit gelezen en nooit vergeten, dat is dan een blijkt van intelligentie.
Acceptatie in positieve vorm.
Maar dan de omschrijving van de Griekse voet, mijn Griekse voet:

Een Griekse voet is een voet waarbij de tweede teen langer is dan de grote teen. Dit in contrast met een zogenaamde Egyptische voet waarbij de grote teen het langst is.
De benaming zou komen van een slag in de Griekse oudheid. Bij de slachtoffers kon aan de hand van hun voetvorm worden vastgesteld of het een Egyptenaar of een Griek betrof.
Ongeveer 60 procent van de mensen heeft een Egyptische voet, bij 30 procent zijn de grote teen en de tweede teen min of meer even lang (vierkante voet), en slechts 10 procent heeft een Griekse voet.
Een Griekse voet werd als een schoonheidsideaal gezien in de Griekse beeldhouwkunst. Dit werd overgenomen door de Romeinen en bleef zo tot in de Renaissance en later. Zo heeft bijvoorbeeld het Vrijheidsbeeld in New York een Griekse voet.
Helden werden in de Griekse Oudheid altijd afgebeeld met een mooie lange tweede teen.
Echte helden met dergelijke voeten zouden allemaal met gespreide platvoeten hebben gelopen.
Dus yes!
Ik ben mijn eigen strip Held in dit geweldige lachwekkende stripboek:
“let’s make fun happen”

Mijn droomwens, voorlezen op een kleuterschool………
Kinder ogen en oren op me gericht en die kleine hummels meenemen op avontuur.
Waarin mijn stem de boze heks mag verwoorden of het gevaar fluisterend aan ze meegeven.
Dus bij deze, wie heeft er een leuke klas waarin ik eens iets mag voorlezen? #dtv…..

Simpelweg omdat het lezen van sprookjes/ kinderverhalen altijd blijft fascineren, op reis gaan, ervaren en natuurlijk altijd blij zijn met een “happy end”
Of weer een kikker die veranderd in een prins.
Titel “Rupsje Nooitgenoeg” dwarrelt sinds vandaag door mijn hoofd.
Voor de kenner onder ons, een kinderboek over een groene rups, die zich compleet door het boekje eet, gulzig, steeds maar meer en meer, nooit genoeg….
Totdat de buikpijn hem parten gaat spelen,
Logisch dat je dan besluit om even uit te buiken, een huisje om je te vormen om uiteindelijk uit te groeien tot een prachtige vlinder.
Kijk, da’s pas management taal, leiderschap en dat allemaal voor peuters tot 4 jaar.

Ik voel me af en toe net dat rupsje, het leven willen opsnuiven, nog meer kennis tot me nemen, vragen stellen, geen antwoorden ontvangen.
Soms wel, vanuit een onverwachte hoek. Nieuwe mensen ontmoeten, je verbazen over je “oude” bekenden.
De logica van het leven ontdekken, wanneer mag ik gaan uitbuiken in mijn cocon. Mag ik wegvliegen, de wijde wereld in?
Of vlieg ik al? Terwijl ik te druk ben met gulzig alles naar binnen proppen?
“We kunnen ons leven alleen vooruit leven en het pas terugblikkend begrijpen. Je leven leven en begrijpen zijn twee totaal verschillende zaken”
Aldus onze waarde Søren Kierkegaard (wie kent hem niet?)

Dus voor dit rupsje de vraag: “gewoon blijven door wroeten, volvreten, genieten van alles wat je onderweg tegenkomt.?” Soms een boertje laten om wat ruimte te creëren.
Er kan vast nog meer in voordat we gaan vliegen.
En natuurlijk altijd als een kind het leven ingaan, open, onbevangen, vragen stellen en nooit genoegen nemen met een “Daarom” antwoord.

Want het beste recept tegen een saai leven is nieuwsgierigheid, Walt Disney!

Daarom dus!

Soms ontmoet een mens een mens omdat het zo moet zijn. Het staat in het draaiboek van het leven dat mensen soms om mensen geven en da’s toch best wel fijn.

Soms wordt dan zo’n mens een vriend omdat het zo goed voel. Het is een ingeschreven wet dat iemand soms een stap nader zet en ’t ook nog goed bedoelt.

En heel soms wordt zo’n vriend een deel van je omdat je van diegene houdt. En op de weg die je moet gaan zal zo iemand naast je staan en dat voelt heel vertrouwd.

Dag lieve vriend, geniet!

Warme groet,
Ina