Wat krijg je als je 2 mensen bij elkaar zet die via een gekke omweg op elkaars pad komen?
Dan kan er, als je er open voor staat energie ontstaan, herkenning, bezieling, bewustwording, een klik. Talking heads, dakpannen gaan open en het bruist.
Ik sta tussen allemaal roze helden bij de toppers, mijn kleding is gênant over de top maar hoe dichter bij de arena hoe minder sneu ik mezelf ga vinden. We blijven toch kudde dieren die het liefst niet willen opvallen maar willen meegaan in de groep.
Al ben ik super blij met mijn mij zijn. In een tijger jurkje met roze bont en roze kerstversiering om vind ik mezelf ook iets teveel van het goede. Zoals het hoort bij de toppers betaal je teveel geld om zelf een hele avond te zingen, oké opkomen met tijgers, en Jan Smit, dat heb ik niet thuis. Voor de rest kan ik me ook zingend in de auto goed vermaken.
Ik verbaas mezelf over het aantal liedjes die ik kan meezingen. Als er een grijze man op het podium komt vragen mijn mede toppers: “Wie is dat?” “Ronnie Tober”: is mijn antwoord. Generatie kloofje….
Hij zingt, zij zingen niet mee, tot het refrein komt: “Breng die rozen naar Sandra!” Ik galm uit volle borst mee. 4 paar ogen geven me de blik van “jammer, sneu, tis de leeftijd, acceptatie, dat dan weer wel.
Dan komt er een nummer, waar ken ik het van? Ik zing mee en tot maandagmiddag 13:36 zit het nummer te dwarrelen door mijn hoofd, weet ik het weer.
Iets weten en het niet meer weten?! Dan ga ik diep op onderzoek uit, ik zing, voer de lyrics in bij ome Google, bedenk dat het uit een film komt. Ik zoek filmmuziek en ga zo maar door, iets met gedreven zijn. En dan tijdens de autorit van wereldstad Westerhaar naar het zwoelige Zwolle valt het me toe.
Het nummer is uit de film: Down and out in Beverly Hills, Once in a lifetime.
Digitaal zet is alles in wat ik heb, zoek het nummer en artiest, speel het nummer af en verdiep me in het liedje en de band:
De tekst handelt over de halfbewuste manier waarop mensen door het leven gaan en zich door toevalligheden laten leiden tot waar we zijn. Het hier en nu wordt beschreven als een sleur (“letting the days go by”) en de conclusie is dat er niets verandert (achtmaal “same as it ever was”). De tekst is daarmee een typische beschrijving van de midlifecrisis, maar past ook zeer goed in de “No Future”-stemming van eind jaren zeventig/begin jaren tachtig van de twintigste eeuw.
De videoclip bij het nummer toont David Byrne die danst alsof hij een marionet is. Hij maakt allerlei abrupte bewegingen van hoofd en armen, ploft op de knieën en zakt voorover en maakt andere bewegingen die suggereren dat hij met touwtjes wordt bestuurd. Ook hiermee wordt gesuggereerd dat mensen niet bewust kiezen in hun leven en zich maar laten meeslepen. Gaandeweg raakt hij sterk bezweet en wist zijn gezicht af met een zakdoek.*
Gezongen door de Talking heads en ik denk. Wauw, wat als je nu in alles jezelf het mag afvragen? Waar zit jouw talent, hoe gaan wij uniek samenwerken? Je niet als een marionet door het leven hoeft te gaan maar vol in je talent.
Deze week de keuze gemaakt om samen te werken met Heyjij, mensen zien vanuit kracht, het talent, je unieke uniekheid, waarin je jezelf mag afvragen wat je wilt.
Als je je maar senang voelt, het past. Teams ontwikkelen door talent te laten groeien.
Dus Heyjij! Maak een een praatje met ons!https://www.heyjij.nl/
Maureen, Eric en Hepke en ik staan klaar…..
Want “letting the days go by?” da’s toch zomaar eeuwig zonde van je tijd.
Teugels laten vieren en teams laten dansen op de muziek van de organisatie! Benieuwd naar wat we voor jou of je team kunnen betekenen, https://www.heyjij.nl/
Of neem vrijblijvend contact met me op
“and you may find yourself…”, “and you may aks yourself…”, “you may tell yourself…”
-Talking heads
Meer weten? Bel nu 06-2392 0984 of e-mail: ina@darebweegt.nl
Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/
Bron:
Foto Unsplash, Andrew Brui
You Tube Talking heads, Once in a lifetime
Tekst* Familie W. pedia