Eindelijk, iedereen volle bak in de vakantiemodus. Kreeg vanochtend een app van m’n ren maatje en lieve vriend. Plan was vanochtend rennen om half 8. Zijn woorden getikt om 00:51 Lig net in bed vakantie, helaas
Mijn reactie: Vakantie is top, nooit geen helaas. Huil-lachende-gezichtjes retour?
We zijn zo aan vakantie toe dat we morgen vol energie de snelweg opduiken, iets met zwarte zaterdag?! Maak het elkaar onderweg niet te moeilijk, ook als dat uitje toch tegenvalt of je de ander weer anders gaat ervaren omdat je de tent niet uit kan vluchten.
Het beste wat je kan doen is genieten van deze goede momenten. Want straks zijn het the good times waar je glimlachend met wellicht een traan aan terug mag denken.

“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans”.
John Lennon

Geniet lieve mensen, van alle “Good times”!
En voor straks weer veilig terug want ik kan jullie niet missen in het maken van Good Times!
Gun jezelf dit filmpje, tja, duuuuuuurt lang maar je hebt vakantie!

Zin om in beweging te komen als  jij of je organisatie vastlopen?
https://www.darebeweegt.nl/
een beller is sneller: 06-2392 0984

Bron:
Foto                 Unsplash Christian Newman
You Tube          PART 1 of 6 | A Letter from Fred | A Letter from Fred: The Complete Story

Net als toen!

Deze week gezien hoe een talent van 12 klaar staat om de wereld in te gaan. Daan gaat van school en ik mag komen kijken naar de musical van groep 8. Zomaar op een dinsdagmiddag neem ik “luxe tijd” om hier de tijd voor te maken. Ik wandel richting zijn school en overdenk mijn eigen musical en waar ik toen was.
Ik speelde een zwangere vrouw, voorzien van de pruik van mijn moeder(waarom had ze eigenlijk een pruik?) een vage te grote groene blouse en het kussen van de bank. Dat was mijn buik. Bij lef! plaats ik nog even de gênante foto. Ook ik had een dubbelrol en mag in het laatste bedrijf mee gymen, naaien en iets met een trompet ondernemen?!

Zo klaar om de wereld in te gaan en als afscheid een lied te zingen met Jeanette: Zoals vrienden doen, galm, galm al door het basisschool gebouw. Hoe oud ben je dan en wat weet je dan?

Ben je echt al klaar of volgen de volgende momenten zich razendsnel op?

De musical van Daan was top, ik heb me smakelijk vermaakt en geschaterd om de vage typetjes, het kussen aan borsten van Britt. Daan die nu wel heel volwassen op het podium staat, voorzien van colbert en strop.  Jongens die de rol van doos vakkundig op zich nemen. Een Sjaan Sleurhut op het podium en humor! Te flauw dat ik er om kan gieren. Er wordt een lied gezongen door 2 meiden, al een beetje vrouw maar ook nog steeds een onzekere meid. Natuurlijk gaat het over de liefde en de zoektocht, de onzekerheid. De zangstemmen worden ondersteunt tijdens het refrein door alle kinderen, ze zingen: “Soms moet je de stap durven zetten”

Kippenvel, ontroerd, zoveel wijsheid in 1,5 uur musical. Ik gun deze kanjers van de Klimop een mooie tijd, opklimmen naar zichzelf. Terug denken aan toen terwijl het ego zich ook gaat ontwikkelen. Hoe schrijf je vroeg laatst iemand?
Nou ja, er dwarrelen in een week woorden, situaties, liedjes, beelden voorbij. En dan op vrijdag plak ik het samen en verwonder mezelf. Het heeft weer een kop en kont gekregen. Talent?

Leven is wachten dagen en nachten,
denken en dromen of het zal komen: dat grote geluk

Leven is vragen, wachten, verdragen,
zwoegen en zwijgen, antwoorden krijgen waarom je niet vroeg.

Leven is lijden, niet te vermijden,
onmacht verduren, eindeloos turen naar komend licht.

Leven is dwalen, oude verhalen,
speuren en zoeken, stoffige boeken: de sporen van God.

Leven is kijken, elkaar verrijken,
opnieuw beginnen, leren beminnen, spontaan als een kind.

Leven is opstaan, elkaar tegemoet gaan,
’n hart om te geven en kwaad te vergeven, het leven is goed.

En heb jij soms stappen te zetten maar je weet niet hoe? https://www.darebeweegt.nl/wat/persoonlijk-leiderschap/

Of lees eens een L(i)ef! boek: https://www.darebeweegt.nl/webshop/

Bron:
Foto                 Ina, musical, een paar jaar geleden?
You Tube         Disney’s Frozen
Tekst*              Henk Jongerius

Wat krijg je als je 2 mensen bij elkaar zet die via een gekke omweg op elkaars pad komen?
Dan kan er, als je er open voor staat energie ontstaan, herkenning, bezieling, bewustwording, een klik. Talking heads, dakpannen gaan open en het bruist.
Ik sta tussen allemaal roze helden bij de toppers, mijn kleding is gênant over de top maar hoe dichter bij de arena hoe minder sneu ik mezelf ga vinden. We blijven toch kudde dieren die het liefst niet willen opvallen maar willen meegaan in de groep.
Al ben ik super blij met mijn mij zijn. In een tijger jurkje met roze bont en roze kerstversiering om vind ik mezelf ook iets teveel van het goede. Zoals het hoort bij de toppers betaal je teveel geld om zelf een hele avond te zingen, oké opkomen met tijgers, en Jan Smit, dat heb ik niet thuis. Voor de rest kan ik me ook zingend in de auto goed vermaken.
Ik verbaas mezelf over het aantal liedjes die ik kan meezingen. Als er een grijze man op het podium komt vragen mijn mede toppers: “Wie is dat?” “Ronnie Tober”: is mijn antwoord. Generatie kloofje….
Hij zingt, zij zingen niet mee, tot het refrein komt: “Breng die rozen naar Sandra!” Ik galm uit volle borst mee. 4 paar ogen geven me de blik van “jammer, sneu, tis de leeftijd, acceptatie, dat dan weer wel.
Dan komt er een nummer, waar ken ik het van? Ik zing mee en tot maandagmiddag 13:36 zit het nummer te dwarrelen door mijn hoofd, weet ik het weer.
Iets weten en het niet meer weten?! Dan ga ik diep op onderzoek uit, ik zing, voer de lyrics in bij ome Google, bedenk dat het uit een film komt. Ik zoek filmmuziek en ga zo maar door, iets met gedreven zijn. En dan tijdens de autorit van wereldstad Westerhaar naar het zwoelige Zwolle valt het me toe.
Het nummer is uit de film: Down and out in Beverly Hills, Once in a lifetime.
Digitaal zet is alles in wat ik heb, zoek het nummer en artiest, speel het nummer af en verdiep me in het liedje en de band:
De tekst handelt over de halfbewuste manier waarop mensen door het leven gaan en zich door toevalligheden laten leiden tot waar we zijn. Het hier en nu wordt beschreven als een sleur (“letting the days go by”) en de conclusie is dat er niets verandert (achtmaal “same as it ever was”). De tekst is daarmee een typische beschrijving van de midlifecrisis, maar past ook zeer goed in de “No Future”-stemming van eind jaren zeventig/begin jaren tachtig van de twintigste eeuw.
De videoclip bij het nummer toont David Byrne die danst alsof hij een marionet is. Hij maakt allerlei abrupte bewegingen van hoofd en armen, ploft op de knieën en zakt voorover en maakt andere bewegingen die suggereren dat hij met touwtjes wordt bestuurd. Ook hiermee wordt gesuggereerd dat mensen niet bewust kiezen in hun leven en zich maar laten meeslepen. Gaandeweg raakt hij sterk bezweet en wist zijn gezicht af met een zakdoek.*
Gezongen door de Talking heads en ik denk. Wauw, wat als je nu in alles jezelf het mag afvragen? Waar zit jouw talent, hoe gaan wij uniek samenwerken? Je niet als een marionet door het leven hoeft te gaan maar vol in je talent.
Deze week de keuze gemaakt om samen te werken met Heyjij, mensen zien vanuit kracht, het talent, je unieke uniekheid, waarin je jezelf mag afvragen wat je wilt.
Als je je maar senang voelt, het past. Teams ontwikkelen door talent te laten groeien.
Dus Heyjij! Maak een een praatje met ons!https://www.heyjij.nl/
Maureen, Eric en Hepke en ik staan klaar…..
Want “letting the days go by?” da’s toch zomaar eeuwig zonde van je tijd.
Teugels laten vieren en teams laten dansen op de muziek van de organisatie! Benieuwd naar wat we voor jou of je team kunnen betekenen, https://www.heyjij.nl/
Of neem vrijblijvend contact met me op
“and you may find yourself…”, “and you may aks yourself…”, “you may tell yourself…”
-Talking heads

Meer weten? Bel nu 06-2392 0984 of e-mail: ina@darebweegt.nl
Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/
Bron:
Foto Unsplash, Andrew Brui
You Tube Talking heads, Once in a lifetime
Tekst* Familie W. pedia

Als ik niet meer schrijf maak ik geen tijd voor mezelf. Deze splinternieuwe ondernemer vertoont bijzonder gedrag. Geen tijd, een goed teken, ik besta dus ik ben druk? Maar ook een teken, ik mag een keuze gaan maken. Net iets meer tijd voor mezelf en minstens 1 blog per week schrijven. Ontspanning zoek ik meestal in de sauna maar in mijn huidige kantoor komt dit gevoel best overeen. Al kwetteren de vogels hier de hele dag om me heen i.p.v. sauna sukkels, het uitzicht op rode bavianen billen is niet te zien vanuit mijn kantoorraam en geen bandje om te scannen maar zelf je groenteomelet hutselen.
Wanneer maak jij de goede keuze? Dit blijft bij mij hangen sinds ik mijn held live heb gezien: Edwin Evers met zijn band, afgelopen zondag in het Amsterdamse bos. De enige man die me dit jaar al 3x in tranen heeft gekregen.
1. Bij de bekendmaking van zijn vertrek bij 538 als DJ
2. Tijdens zijn optreden bij Humberto Tan waar z’n band hem een eigen prachtnummer toe zong
3. Het moment dat hij werd onderscheiden als heuse ridder van Wim Lex en Max
Gespannen op het bankje in het bos en jawel: 20.30 zit ik vanaf rij 5, oog in oog te zitten met Edwin Evers. Wederom een traan (de 4ex). Als afgestudeerd bezieling’s coach stel ik mezelf dan de vraag.
Waarom de traan?
——–(stilte?
Nou, omdat ik zoveel bewondering kan opbrengen voor mensen die leven vanuit het hart. Dat hart van hem was bezield om te drummen en plaatjes te maken. Gelooft hierin, staat hierin en gaat het doen. En straalt als hij het doet. Dat gun ik mezelf en zoveel anderen toe, tja en dan ben ik dus onder de indruk.
Daarnaast valt me toe dat ik deze week het boek “de Keuze” mocht lezen, het verhaal over dr. Eger’s oorlogsherinneringen en de opmerkelijke verhalen van hen die zij sindsdien heeft geholpen. Hoe je jezelf uit je eigen gedachten kan bevrijden, en hoe iedereen uiteindelijk voor vrijheid kan kiezen.
Wauw, wat een sterk staaltje tekst, 323 pagina’s indrukken en besef!
En omdat “net”werken netwerken is mocht ik deze week naar een ontbijtsessie, aanvang om 8.00. Met een inspirerend spreker Mark Tuitert, die knappe schaatser die in 2010 Olympisch goud won. Hiervoor moest hij heel wat interne en externe hindernissen overwinnen. Kippenvel en een traan aan het einde met natuurlijk een stoere foto van Mark en mij. Kind blijf je je hele leven?
3 verhalen, 1 overeenkomst: Wat er ook gebeurd: Je hebt altijd een keuze
“Lijden is universeel, slachtofferschap is optioneel.
De slachtofferrol, die komt van binnenuit, niemand kan van jou een slachtoffer maken, dat kan alleen jijzelf.
Je kan kiezen hoe je reageert op je verleden, we hebben altijd een keuze.
En je kan een keuze maken om je toekomst anders in te gaan. Je kan uit je eigen beperkende gedachtes klimmen, jezelf bevrijden en voor de vrijeheid kiezen.”*
De keuze die Edwin maakt om te stoppen met het maken van een super ochtend programma, om te kiezen voor zijn vrijheid. De keuze om je verhaal op te schrijven en jezelf te h(er)kenen zoals dr. Eger. Of de keuze van Mark om na je verhaal met mij op de foto te gaan.
Kies om door het leven te gaan zoals een kind dat doet; met open ogen. Dat begint met een doel waar lef voor nodig is. En laat dat nou net het enkelvoud van leven zijn. Lev is ook het Hebreeuwse woord voor hart. Ik spring met een open hart de wereld in. En ik wens jou ook een enerverende sprong toe.

En loop jij soms vast? Tijd om een keuze te maken? Een team met/ in gedoe? Beweging nodig? Neem dan vrijblijvend contact op.
Meer weten? Bel nu 06-2392 0984 of e-mail: ina@darebweegt.nl

Focus on the solution, not on the problem
-Jim Rohn

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/
Bron:
Foto Mark & Me (geschoten door Kitty Dankers-Leurink)
You Tube André Rieu & 3 year old Akim Camara
Tekst* dr. Edith Eva Eger

Our deepest fear is not that we are inadequate.

Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous,
talented and fabulous?

Actually, who are you not to be?
You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking so that other
people won’t feel insecure around you.

We were born to make manifest the glory of
God that is within us.

It’s not just in some of us; it’s in everyone.
And as we let our own light shine,
we unconsciously give other people
permission to do the same.

As we are liberated from our own fear,
Our presence automatically liberates others.

I’m making a beautiful day

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/

Gedicht: Marianne Williamson
FotoToni Cuenca, Unsplash (foto)

Sinds wanneer laten we ons beperken in ons doen en handelen. Wanneer ben je dan beperkt, onhandig of onvrij?
Deze gedachten lopen soms door mijn hoofd in een tijd waarin we met z’n allen door denderen op zoek naar het afronden. Het wel of niet iets leuk vinden. Met giga veel energie je dagen doorkomen of de energie dipjes accepteren omdat je denkt dat het bij het leven hoort.
Wat is dan een beperking? Gaat het om beperkt denken van de ander naar jou of van jou naar de ander. Afgelopen week neem ik plaats in mijn favoriete restaurant, de stadboerderij in Rijssen. De plek waar zorg en horeca samen komen. Mooie mensen in de bediening of keuken die we als omschrijven als mensen met een beperking.
Geloof mij, als je hebt kennis gemaakt met Gerwin dan weet je niets van een beperking maar van een ondernemer. Ooit vertelde zijn juf: “jij kunt nooit geen ondernemer worden!” Nou juf, verkeerde gedachte want deze beste man heeft 2 banen en is ondernemer geworden. Runt zijn eigen bedrijf, check z’n website: www.baansnoep.nl Dank mooie juf voor je advies want deze gedreven man doet alles, de inkoop(daar heeft ie zo z’n mannetjes voor) de verkoop en iedere startende ondernemer kan leren van zijn PR plan. Op dit moment nog alleen leverbaar in Rijssen maar wie wil deze man ondersteunen in transport. Ik gun hem vrachtwagens vol handel toe! Gewoon omdat hij niet beperkt maar vrij durft te zijn
Even een bedgeheim voor de intimi…Aangezien elke ochtend om 5.30 de wekker gaat heb ik zo mijn verlangen dat ik toch om 22.30 in het ledikantje lig. Gewoon op tijd erin, iets teutn, kroelen en inslapen. Hoe klein kan een verlangen zijn. Vriendlief heeft ook dit verlangen maar ook sport met als al sluiting de 3B’s. Op dit moment door het binnen volleybal ontbreekt er een belangrijke B. Voor de mens die wat verward raakt benadruk ik het belang van de 3 B’s bij het volleybal:
1. Beach
2. Bier
3. Bitterballen
Dus afgelopen week draaide het om de 2 B’s(beach viel af) Dat stapt toch anders het ledikantje in. Ik probeer te doen alsof ik al in rusteland ben. Maar deze pretletter heeft aan 1 woord genoeg om weer wonderlijk wakker te zijn.
Aandachtig gaat de hand van vriendlief op weg naar mijn B’s, de billen, hij betast ze vriendelijk waarop ie zegt: “Ik heb net een hamster in mijn handen gehad.”
Dat moment dus, waarop ik vol ontwaak! Jeeeeemig, lief, wat bedoel je nu? Wax till you die, is het zo wanhopig gesteld met deze jongedame die zo haar achternaam geen eer aan doet?
Neu, zegt ie, hij had de hamster van Luuk in z’n handen gehouden die avond. Kijk dan zijn we weer waar we horen te zijn. Een hamster niet verwarren met de billen van je lief.
Soms van de één iets beperkte communicatie, soms voor de ander de beperking van een beeldende geest.
Zolang we beperking maar kunnen zien als een verrijking want uiteindelijk zijn we allemaal maar dolende mensen met ieder onze eigen aardig heden.

If you judge people, you have no time to love them!
-Mother Teresa

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/
Bron:
Foto Unsplash Gwen Wuestin
You Tube André Rieu & 3 year old Akim Camara

Maar omdat Lotje niet wilde lopen liet Leentje Lotje staan.
Sinds mijn boek is verschenen zijn de mensen in mijn omgeving bang dat ik over iets ga schrijven. Dus de poets held Anita jat bananen van mijn schaal en werpt lieftallig een briefje op het aanrecht. Mooie mensen van 11 zingen in de kerk met Pasen en vriendin rent een halve marathon.
Nope, geen inspiratie, da’s dan mijn ding, bewondering maar geen letters.
Gister mijn vriendin(aanstormend Verpleegkundige) geholpen met de studie. Onder het motto: “Waart Oe dokter Floris Jan van de Nachtegaal! Op iedere snee plakken we een pleister of twee.”
De schrijfopdracht had wat aandacht nodig en dan ben ik als auteur de persoon om te ondersteunen, naast dat het gezellig in-teuten is!
Dus me verdiept in materie ziekenhuis, POK, euthanasie, werkervaring maar wat me het meest is bijgebleven is de schrijfopdracht: Feiten of interpretaties.
De keuze bestaat uit 20 foto’s, zoek er 3 uit en omschrijf eerst de feiten, daarnaast je interpretaties
Wat zie je werkelijk aan feiten……
Kijkt u mee: Bekijk de foto boven deze blog!
Ik zie 4 vrouwen, gekleed in winterjas, 1 vrouw draagt een handschoen, 2 vrouwen dragen een tas, 1 vrouw draagt een zwarte broek, ze kijken door het hek. 1 vrouw heeft half lang haar. Er staat een hek

So far, so good!
Dan mijn interpretaties:
Jemig wat een dikke enkels, elegant dat tasje over dwars, draag je nou gympen onder je broek, waarom sta je achter een hek? Volgens mij is er ruzie over de handschoenen want dame rechts staat apart van de groep. Ze vraagt of het hek open kan bij de intercom. Platte schoenen zijn zooooo 1983.
Of hebben ze net een bankroof gepleegd en staan ze nu nonchalant te wachten op transport naar de andere locatie?

Kortom, ons hoofd filtert er heel wat af op zo’n dag.
Vandaag een bijzondere ontmoeting, al wachtende op een afspraak neem ik om 14.00uur plaats op het terras. Zalig vroeg en er is een plekje vrij in de zon. De muntthee is onderweg en ik overweeg om even een blog te tikken. 2 tafels verder knikt een man me toe, waarom ik niet dichterbij kom zitten.
Tja, waarom ook niet?!
Het is Ahmad en wil graag Nederlands met me praten i.v.m. zijn inburgerings cursus, oke, prima idee. Samen met zijn telefoon als vertaal hulp middel en zijn verhaal uit Syrië gaan we in gesprek. Wat leer je nou tijdens de cursus en wat is typisch Nederlands is het onderwerp. Hij vertelt me zijn droom, wil graag starten met een kapsalon en gaat dit ook waar maken.
Hij kijkt me kritisch aan en zegt: “jij kan er ook mooier uit zien”
Iets met een touwtje over mijn gezicht om al het dons te laten verwijderen. Hij wijst de plekken aan in mijn gezicht, mijn baard, mijn snor, de wenkbrauwen, de bossen boven mijn wenkbrauwen en vertelt dat ook mijn vriend hier blij van kan worden.

Ik leg Ahmad uit dat typisch Nederlands is dat we niet binnen 5 minuten iemand met een complex opzadelen, dat kan je opbouwen. Hij leert van mij het woord stoer. De afspraak is er niet om 14.30uur en ik check wat op mijn telefoon, Ahmad kijkt me aan en zegt: “Dat is ook typisch Nederlands, op tijd komen.”
Ik zucht en denk Ahmed, wat kunnen we nog veel van elkaar leren!

Ik zou jou wel eens hebben willen zien durven blijven staan kijken!

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/

en als we nou eens wat meer ruimte gaan maken voor elkaars doosje……

Bron:
Foto Ina in Londen
You Tube a tale of two brains

Weer een bijzondere week achter de rug met mooie mensen en zaken die me blijven verwonderen. Hoe gaan we nu oprecht en goed met elkaar om? Mag en kan je alles uiten naar elkaar?
Wanneer geeft een knuffel een verkeerde intentie en waarom moet je aan iemand uitleggen waarom je iemand een goed weekend wenst?
Zo midden in het Paasweekend, voor het eieren eten met de familie gaat beginnen en absoluut voor we onze ei-winden met elkaar gaan delen.
Gun ik je deze 17 eigenschappen.
Kijk maar wanneer jij denkt dat je net wat vriendelijker, gastvrijer, wat meer beleefd de ander kan ontmoeten want:

Het is oké om een lief mens te zijn. Sterker nog: de wereld is op dit moment heel hard toe aan meer lieve mensen. En als je je eigen zachtaardige zelf weer even terug moet vinden; dit zijn de 17 gewoontes van mensen met compassie

1. Ze komen op tijd
Vroeger, toen we geen WhatsApp hadden en hadden afgesproken bij de stationsborden, kwam je gewoon op tijd. Nu is een appje met ‘ben halfuurtje later!’ zo verstuurd, waardoor het opeens oké lijkt om te laat te komen. Je hebt het immers gezegd zodat degene niet een halfuur vertwijfeld bij een stationsbord zich af staat te vragen of je misschien dood ligt te gaan onder een vrachtwagen. Bovendien straalt het uit dat jouw tijd belangrijker is dan die van de ander.
2. Ze zijn bewust empathisch
Met een ander meeleven is een ding, maar dat meeleven omzetten in actie is een tweede. Om bewust empathisch te zijn, gebruik je dat medeleven in dat wat je doet – of je nou je eigen gedrag aanpast, de ander ruimte geeft voor zijn gevoelens of concrete hulp aanbiedt in een moeilijke situatie.
3. Ze bieden excuses aan wanneer het nodig is (en doen dat niet wanneer het niet hoeft)
Sommige mensen zijn zo bang dat ze een ander voor de voeten lopen dat ze al excuses maken voor het feit dat ze ademhalen. Een excuus verliest daardoor z’n betekenis. Het is echter heel wat anders wanneer een oprecht excuus op z’n plek is. Wanneer je een fout hebt gemaakt of het gevoel hebt dat je een fout hebt gemaakt, is sorry zeggen een cruciaal onderdeel van zacht zijn.
4. Ze lachen veel
Het is fysiek gezien makkelijker om te fronsen dan te glimlachen. Toch is het de moeite waard, want een lach heeft een groots effect op mensen. Mensen weerspiegel (onbewust) de lichaamstaal van degene met wie ze praten. Probeer maar eens; lach naar een onbekende en zie wat er gebeurt. Word je vrolijk van.
5. Ze letten op hun manieren
Sommige mensen verwarren beleefd zijn betekent dat je je gedraagt op een manier die niet overeenkomt met hoe je je voelt. Op je manieren letten gaat echter niet om hoe jij je voelt, maar wat voor gevoel je de ander geeft. Je gedraagt je bewust op een manier die anderen op hun gemak stelt.
6. Ze zijn emotioneel intelligent
We zijn in een soort patroon beland waarin we altijd handelen naar hoe we ons voelen. Dat klopt niet helemaal, want er bestaat ook nog zoiets als zelfcontrole. Dus als je gestrest bent voor een deadline, betekent dat niet dat je niet een collega in nood kan helpen – of niet vriendelijk kan blijven tegen iemand die je niet zo aardig vindt. Je hoeft je niet altijd precies te gedragen naar hoe je je op dat moment voelt.
7. Probeer een manier te vinden waarop iedereen wint
Het leven bestaat niet uit winnaars en verliezers. Weloverwogen mensen zoeken juist naar een manier waarop iederéén kan winnen. Het is niet altijd mogelijk, maar wel een doel. Beschouw niet iedere interactie als een winnen- of verliezen-scenario.
8. Handel je naar intuïtie wanneer het op andermans behoeftes aan komt
Soms voel je gewoon wanneer iemand een slechte dag heeft. Check hoe het met diegene gaat om te kijken of je intuïtie klopt. Als je het idee hebt dat je contact moet zoeken met iemand, doe dat dan. Je bezorgdheid wordt gewaardeerd.
9. Ze zijn attent
Ongevraagd een cappuccino meenemen voor een collega, een vriendin die een belangrijke afspraak heeft gehad bellen, de zelfgemaakte soep die je overhebt aan de buurvrouw geven; het zijn juist de kleine dingen die je niet hoéft te doen die het verschil maken.
10. Ze leggen af en toe hun telefoon weg
Op je telefoon kijken is geen crime, maar ga er niet op turen wanneer een ander tegen je praat. Met meerdere mensen via verschillende kanalen tegelijk contact houden, betekent dat je met niemand écht contact hebt. En het staat ook nog eens bijzonder ongeïnteresseerd.
11. Ze hebben geduld
Ongeduld maakt dat mensen wildvreemden vervloeken en elkaar bijna vertrappen wanneer we in de trein stappen. Doe een stapje terug en vraag je af wat je er echt mee wint door zo te doen. Laat een ander eens voorgaan ook als jij eigenlijk eerder aan de beurt was – uiteindelijk geeft je dat een beter gevoel dan die ene minuut tijdswinst.
12. Ze veroordelen niet
Een open geest maakt je benaderbaar voor anderen. Niemand wil een gesprek voeren met iemand die van tevoren al een mening over ze heeft gevormd. Vel pas een oordeel wanneer je begrijpt wat diegene drijft. Dan geef je mensen de ruimte bij jou te zijn wie ze echt zijn.
13. Ze zijn te vertrouwen
Niets zo heerlijk als een vette roddel – tot je zelf een keer het onderwerp bent. Ga respectvol om met het vertrouwen dat iemand je geeft. Dat is een kostbaar ding wat je niet zomaar terugwint wanneer je het schaadt.
14. Ze luisteren echt
Luisteren is een kunst. Voor veel mensen betekent luisteren stil zijn en wachten tot het jouw beurt is om te praten. Dat is geen gesprek, maar een monoloog – zelfs als je niet alleen aan het woord bent. Zacht zijn betekent ook dat je iemand je onverdeelde aandacht kan geven zonder je meteen af te vragen wat jij kan toevoegen aan het onderwerp.
15. Ze nemen de tijd om te reageren
Omarm de tijd tussen wat er gebeurt en wanneer je reageert. Je hoeft niet meteen vanuit je onderbuik te reageren. Neem even afstand van de situatie zodat je kan bepalen hoe je je voelt en wat je ervan vindt. Bovendien: wanneer je de ruimte neemt om te reageren, neem je ook de controle en daarmee ook meer ruimte om ervoor te kiezen om aardig te zijn.
16. Ze geven ergens om
Met boeken als The Life Changing Magic of Not Giving a Fuck (wat verder een briljant boek is), wordt ergens lak aan hebben verheerlijkt. Dat kan goed zijn, als je maar niet doorslaat. Sta jezelf toe te geven om mensen. Zeker wanneer je in het verleden gekwetst bent is dat moeilijk, maar je muur afbreken en je hart openstellen, maakt ook dat je liever kan zijn.
17. Ze leven in het nu
Van altijd maar gejaagd zijn en bezig met de volgende stap, wordt je geen zachter mens. Leef in het nu. Observeer je omgeving, kijk naar de mensen om je heen, laat je zintuigen werken. Dat geeft je ook de rust en het geduld om meer compassie te tonen voor je omgeving.

En Pasen is naast geel, boodschappen inslaan, eieren eten een Paashaas vooral een kans op een nieuw begin.
Laten we beginnen met lief zijn. Eerst voor jezelf en dan richting de ander

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/
Bron:
Foto Unsplash, Patrick Tomasso
You Tube Feels like home
Tekst Huffington Post, Andymort.com./ Susan Dalstra

Had me zo voorgenomen om paperless te worden, helaas, ik ben er één die graag wil strepen op papier. Met de dag gaat het beter maar door de huidige studie en het verzamelen van de opdrachten in een ouderwetse ordner ontkom ik even niet aan het printen.
Ik rook en drink niet, papier is dan mijn zonde in dit leven, naast al die andere dingen, die soms ook zonde zijn om te delen.
En zo geschiede, terugkomend van een kinderfeestje en je beseffen dat ik 4x Luuk ben qua leeftijd, mmmmmm, vind ik daar nog wat van? Neuh…
Ben alleen thuis dus kan nog wat meters maken qua werk en studie. Ik ben dus ik print, werk wel boven op kantoor dus printer geeft me ook beweging doordat ie beneden staat.
Krijg een foutmelding, papier zit vast, #kak momentje. Dus naar beneden om het leed te aanschouwen, idd, het papier zit vast. Poets gigant sluit altijd het deurtje zodat al het papier vrolijk tegen het deurtje op krioelt.
Vrouw als ik ben probeer ik door weerstand te drukken, gewoon aan/ uit, door drukken en dan spuugt ie vanzelf papier.
Jammer, geen optie.
Nieuw papier bijvullen, dan vreet ie het vastzittende papier wel mee.
Jammer geen optie.
Trekken aan het papier.
Jammer, nu scheurt er papier en de rest blijft zitten.
Ik laat los, wil weer aan het werk boven, zit boven en denk, jemig 4x Luuk zijn en dan geen printer storing kunnen oplossen. Ik loop gelijk door naar de garage, pak 2 kruiskopschroevendraaiers en zet de spot aan.
Kruiskopschroevendraaiers doen et niet!
Weer naar de garage, nu met 2 kruiskopschroevendraaiers en een platte.
Eerste 2 werken niet, de platte wel.
Ik vind mezelf stoer!
Beheerst draai ik de schroeven eruit, verzamel ze in een kopje, vind dit heul verstandig van mezelf.
Nu kan het echte werk beginnen….
Met mijn lenige piano vingers kan er zomaar iets moois ontstaan.
Jammer, de 6 schroefjes leveren geen vrijheid van het plastic op, ik pak een pincet. Merk dat ik deze verkeerd om richt op het papier, werkt niet. Ook andersom niet.
Gedoe….
Ik trek aan het papier, pulk, peuter, rol het papier-banden-rubber-wiel ding, ahhhhhh, dat geeft mee. Werken vanuit flow i.p.v. de weerstand is dan zo’n dingetje.
M’n tong hangt uit m’n mond, waarom? Hoe werkt mijn lijf en wat is de toegevoegde waarde van deze lap uit mijn mond?
Ik gebruik de schroevendraaier om achter de rubber banden het papier weg te steken, het laat los!
Yes, powerrrrr
Ik schud de laatste papier restje uit de printer en ben trots.
Ik draai de printer om, de onderdelen vallen eruit, oja, die 6 moertjes moeten er nog in.
Ik draai ze erin, hou een vaag zwart iets over….
Ik doe dat weer in het kopje, dan ist er nog.
Sluit de stroom aan en kreunend begint ie met rollen, opstaan na een zware kater.

Ik voel me Pipi, heb het nog nooit gedaan dus denk dat ik het wel kan!
Ruim de rommel op en ga naar boven om te printen.
Geen papier storing….
Naar beneden, papier inleg la bekijken, aandrukken, het papier aandrukken, het papier er wel in willen dromen.

Moraal van dit verhaal
Met 4 kruiskopschroevendraaiers en een platte, wat pianovingers, een lap tong en geduld is iedere printer te fiksen.
Maar naast Bob de Bouwer wil ik soms gewoon Baby zijn in een roze jurk.
En dat dan Johnny me de lift geeft en zegt “Nobody puts Baby in the corner”

foto Unsplash Dan Edwards

Waarde lezer,
Via deze weg een mooie hoofdstuk uit mijn boek Lef! omdat menig lezer zich kan vermaken om het vermaak. De Ina die onderweg is, op d’r mond valt, zucht, steunt en weer doorgaan. Het lijkt net leven;-_
Ik neem je mee naar een mooi jaar, 2012, ach je weet wel. Het jaar dat het zwaard van grutte Pier van Kimswerd naar Rotterdam werd gebracht. Oja, dat jaar!

Het is achter de rug, mijn eerste triatlon ervaring.
Blijkt na maanden van training dat ik me ben vergeten in te schrijven, dat ontdekt je dan op de maandag voor D-Day zaterdag.
Helaas, 5 dec. kunt u zich weer inschrijven. Na zo’n antwoord laat deze dame zich niet uit het veld slaan. Reactie terug: “en als ze nou aardig, gezellig is en goed appeltaarten kan bakken?”
De deal was rond, inschrijven na uitvallers was een optie met verplicht aflevering, een appeltaart.
Dus daar ga ik dan, zaterdag morgen om 8.00 bananen inslaan op de markt en naar Didam.
Tas vol met “gedoe” heb voor een heel weeshuis aan sportvoeding mee.
De #oeimaakmijeensslankzodatikkanzwemmen# wetsuit mee en een bijna leeg hoofd.
Wedstrijdnummer ophalen, ik besta niet,wat is je naam? Ik sta hier als, Ina ter Steege*, iets met na inschrijving en een appeltaart?!
Dame achter balie begint te stralen, “ooh, jij bent Ina Appeltaart!
Dus ik accepteer mijn nieuwe naam voor vandaag, overhandig mijn taart, dat ik em samen met de C1000 heb gebakken is best goed.
Parc fermé, een voetbalveld, veel hekken en ergens is er een plekje voor nr. 218, Ina appeltaart.
De inspectie volgt, mijn leenfiets en leenhelm worden bekeken, gelukkig geen blik aan de binnen kant van mijn hersenpan, wat een spanning voor het bekende onbekend.
Check 621 x of alles klopt, handdoekje, hardloopschoenen, fietsschoenen en of alles op volgorde ligt en mag wachten op wat komt.
11.15uur komt het dan, het ultieme moment: “prop alles in je wetsuit, voor de 3x het wilde water in, nu met 155 andere gele badmutsen en ik als oppermuts.
Startbel klinkt, actie! Op naar boei 1, ga ik verdorie toch weer een schoolslag laten zien, ik kan toch prima de borstcrawl ?
1 km. zwemmen verder mag deze walrus naar de trap, uit het water, als een blinde vink op zoek naar mijn fiets, wetsuit uit onder het rennen. Ik zeg gedoe!!
Sok/ schoen aan, telefoon, fiets mee en gaan, bijna aan het eind geeft iemand een gil, je bent je helm vergeten!
#{$¥£%^# weer terug, plekje zoeken, helm op en spring maar achterop, 40km. fietsen.
Onderweg wordt ik ingehaald door de eerst nog plassende man aan de kant, zijn blik naar mij, wat doe jij hier, ik denk en jij dan?
Wil hem inhalen, merk dan dat hij niet bij ons hoort, zo’n zaterdag toerist, f#ck! ik fiets om, terug, terwijl mijn achterligger mij passeert, ik hou hem in het vizier…
Wil inhalen krijg wederom een gil, ik fiets verkeerd?! Weet nog steeds niet hoe dit zit maar volg instructies op. Weet nu ook dat je door een triatlon gedesoriënteerd raakt, vreemde ervaring.
Gelukkig ik fiets, motormuis naast me met jurylid, kijk dat zijn mensen die echt talent herkennen.
Ze stoppen, ik fiets stoer verder. Zij rijden naast me Lance INAmstrong veert in het zadel, klaar voor een diepte interview. Een fluitsignaal, oogcontact met de jury, ik denk wauw……
“dat mag niet!” eehm, wat? Oordopjes, ook niet met het lopen?
Ik ruk ze uit en denk, hoe overleef ik dit zonder muziek? Ben ik gediskwalificeerd, zie de krantenkoppen al in de New York Times. Ina appeltaart is gediskwalificeerd oordoppen, weeshuis volume sportvoeding en omkoperij middels een vals vers taartje (al was het een C1000 gevalletje)
Trap door en kom aan in Parc fermé, en nu, en nu??? Paniek, peeuw.
Fiets weg, schoenen aan, telefoon weg en waar naar toe? Gelukkig zijn triatleten behulpzame mensen, daar tussen de hekken door en dan 4x een rondje rennen.
Ze hebben daar geen hinde gezien, mijn hardloopstijl, voornamelijk in mijn dromen.
Het laatste stuk was pittig, wat is nou 10km. rennen? Best veel, zo aan het eind van de race.
Gelukkig de laatste meters, op weg naar de finish, ik hoor de speaker en denk “glimlach, borst vooruit en alles geven!
Speaker wordt enthousiast: “en daar komt de volgende finishen, nr. 218, Niels!”
Ik denk die Niels is een leuke vent, komt niet opdagen, laat mij het vuile werk opknappen en ontvangt al het applaus.
Nou Niels, gefeliciteerd, namens Ina Appeltaart die onder jouw nummer deze ervaring mocht ondergaan.
Ik ga de komende maanden aan de slag met borstcrawl, sneller fietsen en genieten van het rennen.
Komt het met Niels en mij best goed!

Sometimes in life, we become so focused on the finish line that we fail to find joy in the journey!
-President Dieter F.Uchtdorf

En ooit mijn benen….(dromen mag;-)

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
Ook via de webshop: https://www.darebeweegt.nl/webshop/
Bron:
You tube Flashdance, what a feeling
Foto Unsplash Kirstina Flour
*In die tijd mijn naam, na een scheiding verder zijn we wederom een Mennegat;-)