Ik krijg ontzettend de kriebels, vorig jaar schreef ik deze blog, op weg naar New York….
Toch op zoek naar dezelfde ervaring in een andere uitdaging…..

Wat indrukwekkend, we tellen de dagen af op weg naar New York en haar 42 en iets km.
Super leuk om te ervaren dat er velen met ons meeleven, positieve sms’jes, een knipoog, een arm om je schouder of die spontane zoenen. “Moeten jullie geen koolhydraten verzamelen, maak ons trots, goede reis en check je zwemvest onder de stoel, goh dan ervaar je weer andere zorgen. Verwen pakketjes, kaartjes, boeken, een buurvrouw die een pakket met speech komt afleveren. Al die positieve aandacht, daar word je toch blij van (net een Mona toetje) Met jullie allen in gedachten stappen we donderdag om 13:25 het vliegtuig in, op weg naar onze droom en geen nachtmerrie. Hoe spannend gaat het worden, afgelopen zondag al een generale mogen lopen in Doetinchem, if you can make it there…… Een halve marathon, Karin heeft een super tijd gelopen, vet onder de 2 uur, voor altijd mijn haas, ik ben trots met mijn tijd. De stootkussens werken, keurig door buuv Loes 2 washandjes laten innaaien binnen mijn sportbroekje, weg sportband met flesjes, welkom washand. Hierin past mijn sportvoeding en ik heb nooit meer last van koude billen. Na 21 km. over de finish met een yiiihaaaa gevoel, in the pocket, dacht wel tijdens het uitlopen oké, dus dit is een halve en dan maal 2. Hoe ziet dat eruit op D DAY, zijn we dan ook soepel, spierpijn vrij tot het eind of gaan we hem dan echt ontmoeten, die ene man met hamer, kijken of er nog ruimte in mijn washand zit voor de super M.M, Mijn Moker. Terug slaan, in je hok, dat zijn we niet van plan. Na het bereiken van 18.000.- voor Kika zijn we zelfs voor de beren op de weg niet bang. Wel een feit dat we nog een extra snowboots training moeten ondergaan, wie had dat ooit verwacht, sneeuw in NY! Ook tijdens de marathon? Dat ie speciaal zou worden, dat wisten we, maar met sneeuw? Blij dat ik glij, glij em der in, als het sneeuwt valt er geen regen dus na regen zonneschijn. Allemaal vragen, zondag na 23.30 Ned. tijd weten we hoe het is gegaan. Natuurlijk kunnen jullie ons volgen, op de officiële website van NYCMarathon
http://www.nycmarathon.org/Join_In.htm Karin loop met het prachtige nummer 59253 en ik mag huppelen met nummer 59255. Toch 2 nummers die aanslaan en gelijk al bij ons passen. Voor de logica, we starten om 10:40 NY tijd, dus 15:30 Ned. tijd en moeten voor 23:30(ned.tijd)binnen zijn, graag duimen, bidden, meeleven tot dat moment. Zodra we binnen zijn mogen jullie uitloggen en een biertje pakken! Voor nu trek ik me graag terug in mijn cocon, koffer pakker, alles mee en niets vergeten. De vaseline staat al klaar, voor de schurende billen. Elke dag even deze link bekijken en je weet weer hoeveel vechtlust een mens in zich draagt.

Met geknepen bilspieren nemen we voor nu afscheid. We proberen elke dag wat te krabbelen zodat de trouwe lezer op de hoogte blijft van onze ontwikkeling. Woord van dank dan ook maar richting onze mannen, zij zijn zo niet getrouwd met een marathon vrouw. Al die uurtjes alleen op de bank, omdat ze weer moet rennen, ze valt alweer in slaap op de bank. Waar is de tijger van toen(als die er ooit is geweest) Lieve schatten, zonder jullie steun en acceptatie grens hadden we dit nooit kunnen volhouden. Zij verheugen zich enorm op 7 nov. het einde van al het “gedoe” Hoe ziet het leven er na de marathon uit? Check onze eerste dag na de marathon…..

Tot ziens…….

Mien herte is nich greuts,
Ik kiek nich astraant oet de ogen;
Ik hoal miej nich gängs met grote zaken,
Met wat miej boaven ’t benul geet.
Nee, ik heb miejzölf tot röst bracht,
ik bin stiller wörden,
zo as nen kleanen biej de moder lig,
as zonnen kleanen, zo bin ik.

Bron: Twentse vertaling Psalm 131: Anne van der Meiden/ Herman Finkers

Toeval?
Dat ik deze week een afspraak plan met een uitvaart ondernemer, onder de noemer ben benieuwd naar je vak. Ach, zo kom je nog eens ergens en toeval dat de zin in mijn hoofd blijft dwarrelen: “Dat wat het verst van je afstaat, geeft je in potentie de meeste groei!”
(thanks @ Remco Claassen)
Toeval dat ik de Delta reclame tegenkom op tv en pagina groot op de achterzijde van de krant tegen kom?
Toeval, dat ik zaterdag avond de film “departures” bekijk?
Voor iemand die zo met de zin van leven bezig is, dat het meer en meer respect krijgt voor de dood. Of zoals Veldhuis en Kemper zingen: “van leven ga je dood”

Departures, wat een indrukwekkende film!
Ik ga niet teveel details prijsgeven, echt gaan bekijken.
Na de eerste verwarring, die start na het binnenkomen van de Japanse taal, fuck, waar is het knopje van de ondertiteling, volgt er één en al verbazing.
Over hoe je gedwongen wordt om in het leven keuze’s te maken. Soms door letterlijk uit je comfort zone te stappen, je angsten onder ogen komen en realiseren dat je je eigen geluk creëert. Dat je altijd een stap kan zetten, soms één waar een ander zich over zal verbazen.
Respect vol omgaan met de ander en dat niet alles is zoals het lijkt.

Mijn mooiste film moment? incl. een mouw met snot en tranen, tja, ik ben er ééntje, een grote jankert! Kan ook niet anders want in deze film zitten prachtige muziekstukken, dat weet radio 538 ook vaak te bereiken, met wat muziek, op weg naar Dolfi maar nu is het toch anders…..
De muziek dient tot verstrooiing, tot opvoeding, tot aansporing van geest en hart en tot bevrijding der ziel van de hartstochten
Aldus ome Aristoteles, Grieks warhoofd, 384 v. C- 322v.C.
Nogmaals, mijn mooiste moment in de film…..
De steenbrief!
Bij de rivierbedding ontvangt de zoon, na een lange zoektocht van zijn vader een steen. Die voor hem kan verwoorden hoeveel zijn zoon voor hem betekend.
Het is een handgrote steen, gebutst door het leven in de rivier, groot en sterk.
Hoe mooi kan het zijn, in deze digitale wereld, waarin een sms, soms 140 tekens voldoende? zijn om elkaar te laten voelen wat er leeft. Soms voorzien van een smiley, is dat voldoende?
Dat er iemand voor jou op zoek gaat naar een steen, met een verhaal.
Dit je persoonlijk komt overhandigen en alle emoties en woorden kan geven die passen bij de steen en de liefde voor elkaar.
Waarom wachten met iets moois zeggen als het ook vandaag kan?
Denk dat ik maar eens op zoek ga naar wat mooie stenen……

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

Jalal ad-Din Rumi (1207-1273) Wies man veur ziene tied!
Dus, gewoon open doen en om armen?!
Geniet van een gastvrij weekend!
X In@

Je zult je diamanten niet ver weg gelegen bergen of in gindse zeeën vinden; je diamanten liggen in je eigen achtertuin, als je er maar naar graaft Russell H. conwell

Er zijn maar weinig bezielende toespraken gehouden die zoveel mensen hebben beïnvloed en geïnspireerd als de befaamde Victoriaanse lezing die bekend stond als “akkers vol diamanten Russell Conwell, voormalig dagblad correspondent en dominee, heeft zijn toespraak tussen 1877 en 1925 meer dan zes duizend maal gehouden.
Toen deze werd gepubliceerd , werd ze onmiddellijk een bestseller en ze is een klassieker op het gebied van inspirerende lectuur.
Het verhaal dat Russel inzien toespraak vertelde sprak geweldig aan. Het deed verslag van het leven van een Perzische boer methode naam Ali Hafed, die zijn boerderij verkocht eenzijdig gezin verliet om de wereld in te gaan op zoek naar rijkdom.
Hij zocht overal,maar kon de diamanten waar hij zijn zinnen op gezet had niet vinden. Tenslotte maakte hij, als een eenzame en dakloze verschoppeling, in wanhoop een einde aan zijn leven.
Zijn streven naar rijkdom had hem verteerd. Ondertussen was de man die het land van Hafed gekocht had dankbaar voor elke grasspriet die hij bezat; hij was gul met zijn liefde voor zijn boerderij waar hij hard werkte. Als hij ’s nachts, omringd door zijn gezin, de vruchten van zijn arbeid tot zich nam was hij een tevreden mens.
Uiteindelijk deed hij op een dag een opzienbarende ontdekking.
In de achtertuin die Ali Hafed verlaten had bevond zich een diamantenmijn, letterlijk een akker vol diamanten. De eenvoudige boer werd zo rijk als hij van zijn leven niet had durven dromen.

Conwell gebruikte deze parabel als illustratie voor een bijzondere en prachtige boodschap:
in ieder van ons bevindt zich een diepe bron van overvloed, in ieder van ons ligt het zaad van kansen. Iedereen heeft hoogst persoonlijke dromen die klaarliggen om ontdekt te worden en in vervulling te gaan. Als we onze droom koesteren en vervolgens in onszelf investeren met liefde, scheppingskracht, vuur en doorzettingsvermogen, zullen we waarachtig succes boeken.
Waar ligt jouw akker vol diamanten? Als je iets kon betekenen in de wereld, wat zou dat zijn? Precies! Juist dat waarvan je op dit moment denkt dat het onmogelijk is!
Zou je een winkel willen beginnen, voor een gezin zorgen, een jurk ontwerpen, een toneelstuk schrijven?
We hebben allemaal een akker vol diamanten die liggen te wachten tot we ze ontdekken, koesteren en de mijn gaan ontginnen.
We hebben allemaal iets wat ons uitgangspunt kunnen beschouwen.
Geef je fantasie vrij spel, want je fantasie is door de ziel ontworpen blauwdruk voor je succes.
Je zult merken dat, op het pad van rijkdom in eenvoud, je kans op persoonlijk succes, waarachtig geluk en financiële rust niet verder weg ligt dan je eigen achtertuin.

Maar waarom is het dan zo verrekte lastig om in je eigen tuin te gaan graven?

Bron: Sarah Ban Breathnach “Eenvoud in overvloed”