Writer block, dip, flip, knip.

Allemaal losse draadjes in mijn hoofd, behoefte aan structuur, chaos in de wanorde, hoofdstuk indeling opmaken, mezelf verliezen, terug vinden. Alles wat rommelt laten rommelen totdat het op z’n plek valt. Klinkt vast vaag en dat is het ook, van knikker tot crepe papier en alles wat daar tussen zit.
Is het dan toch de leeftijd, 40, wat ga je doen met je hypotheek, 4 boeken verder en 8 gesprekken bij de bank bieden ook geen duidelijkheid. Van knikkers tot crêpe papier.
Hoeveel knikkers heb je nodig op je papieren huis te bouwen? Gaat het om de stenen of om je leven? Hoeveel mag je eigenlijk leven in dit leven?
Ben er sinds zaterdag achter, veroorzaakt door Antonnet, via de app een uitnodiging, of ik mee wil naar een vage workshop. “Nou eeuhm, tja, wat is et?”
Krijg een foto te zien van naar mijn mening 2 geschilderde roespanen en ben om.
Want ja, als je wilt roeien moet je kunnen spanen.
Zo, doos gehalte start op zaterdag morgen, om half 9 vertrek, oké, dat ik om 6:00uur op zondag ga rennen is één, maar een workshop die op zaterdag start zonder koffie is toch het andere uiterste.
Uiltje of de zebra? is de vraag van een vast te creatieve dame. Er zijn  al 4 kwekkende dames druk bezig, kijk die gaan van ons winnen. Altijd maar weer die bewijsdrang, het vergelijken met de ander.
Wie ben ik om niet briljant te zijn?*
Het witte doek is een feit!  Les 1: wat wordt je ondergrond? Antonnet aarzelt geen moment, roze. Fock#@^, keuze moment, ik kijk paniekerig om me heen, zoveel kleur en maar 1 keuze.
Doe maar rood, terwijl ik mompel thuis met rode accenten te werken.
Bijzonder, dat je dat precies weet als je het vriendjes boek van een vertrekkende collega krabbelt, “rood is mijn lieveling’s kleur.” Ik hoor juf Esther denken:  “Ken je kleur, ken je kleur!!”
Daarna volgt een inspirerende sessie, kleur je doek tot het rood vloekt, uitdaging onder de knie, want simpel 1 kleur uitvegen is geen moeite. Ik ben zen, verlies mezelf in de kleur, ik ben rood, adem rood en vloei rood (ongesteld as it can be)
De Zebra contouren mag ik plaatsen op het schilderij, wijk af en plaats het hoofd scheef, ben een nieuwsgierig mens, stel vragen en kijk om hoekjes.
En dan begint het creatieve proces, alles borrelt en bruist, wil uit m’n poriën en branden op het doek, spetterend afsluiten met mijn handtekening.
Tja, dat zou pas cool zijn, helaas, het was lastig, basis kleuren vinden en dan gaan afwijken, anders schilderen.
Zo herkenbaar op doek en in het echte leven, het binnen de lijntjes kleuren, nee mag niet dreunt er in je hoofd. Ergens bij willen horen terwijl je toch het meest bij jezelf mag zijn. De juf helpt me met de kont, heb die wat verkloot. Ook dit zo herkenbaar in mijn leven. Ik pleeg liposuctie met de magische kwast van juf Esther, bijna strak!
Neem afstand van je creatie, dus ik plas, kom terug en denk, wat is hier gebeurd?
Het ziet er best kek uit, kloddertje roze hier en daar.
De uiltjes van Antonnet kijken vanonder een prachtige kleurenpracht open en eerlijk de wereld in, precies zoals ze mag zijn en waarom ze zo waardevol voor me is. We hebben de klodder verf depressie doorstaan, het leven is net als het schilderen van een schilderij.
Je start blanco, geen penseel heeft je aangeraakt, puur en wit, de basis wordt gezet, contouren krijgen vorm. Kleurige momenten, zwarte momenten, dikke verf, stralende verf, nat zijn en opdrogen voor het volgende laagje.

Hoe dik het schilderij ook mag worden, wens nog veel momenten met mooie mensen door te brengen waardoor er in alle hectiek rust en overzicht mag komen. Weten niet alleen en kwast kansloos te zijn in dit weelderige schilderij van het leven…..

No matter how serious life gets, you will constantly need the company of people whom you can completely be stupid with.

Bron:  *gedicht Marianne Williamson

Cyndy Lauper, True Colors