Een donderdag avond, ik pak mijn fiets, even condoleren in Enter. Het is drukkend warm terwijl het wat miezert. De kerk is al open, niet de mijne(net of ik een kerk bezit;-) maar die andere, de katholieke kerk. Sluit aan, achter aan de rij, mensen zitten in de kerk, goed voorbereidt Ina! M’n vraag: “is er geen condoleren? “ “Zeker”: is het antwoord, “na de dienst.” Neem plaats in de volle kerk, het te krappe bankje en de onhandige midden plank, net boven de vloer.
Een lieve man kijkt me vanaf de liturgie toe, iemand gaat een man, vader, opa en vriend missen. Blader vluchtig het boekje door, kak! Dat ga ik niet droog houden, gelukkig heeft onbekende buurvrouw een zakdoekje voor me. Wat blijft een uitvaart toch indrukwekkend, het verdriet, de prachtige teksten en muziek, mooi gekozen woorden, een wijs meisje met een stoer gedicht voor opa. En daar rollen ze weer, mijn tranen voor dit verlies maar ook de tranen voor de liefde die ik voel. Hier in deze prachtkerk, een kist beplakt met schelpen, vast van het laatste weekend samen. Zomaar weggeplukt uit het leven, geen afscheid maar een mooie herinnering. Het memoriam wordt gelezen, je leven opgeschreven met al je rariteiten, je gewoon en bijzonder zijn.
Een hand een gebaar, een knuffel, vind dat condoleren altijd zo, ja wat eigenlijk. Er zijn toch geen spelregels voor het steun geven aan?
Pak m’n fiets en hobbel over de dorpsstraat naar huis, gedachten vallen me toe: “hoe lang mag ik hier nog toeven, doe ik de juiste dingen, wat staat er straks in mijn memoriam?”
Wil in ieder geval de maestro zijn in dit leven, m’n eigen regie bepalen, mijn muziek stuk spelen. Ga vandaag op Ukelele les samen met Antonnet en Karin. De eerste stap zetten op muzikaal front of gewoon smakelijk lachen om het gehannes met een gitaar.
Verhalen volgen vast want ook dat is iets wat deze maestro heeft besloten, eind november ligt mijn boek op de planken of bij bol.com in het magazijn. Verhalen blijven schrijven en vertellen, soms met een lach, soms met een traan. Natuurlijk kan je je bestellingen al plaatsen, zal ze met zorg signeren en inpakken!

De achtbaan is mijn leven,
Het leven is een heftig en verblindend spel.
Het leven is parachute springen,
Het is risico nemen, vallen en weer opstaan.
Het is bergbeklimmen, het is je eigen top willen bereiken,
En onvoldaan en teleurgesteld zijn als dat je niet lukt.
-Paolo Coelho
Daarom sluit ik af met de tip van brandweer held, Mark Bezos from NY:
Not every day is going to offer us a chance to save someone’s life, but every day offers us an opportunity to affect one.

We zullen nooit beseffen hoeveel goeds een eenvoudige glimlach kan doen
-Moeder Teresa

Ukelele inspiratie voor deze week(zekers niet qua volume, slik)

Bron:
Foto Internet foto
You tube official Somewhere over the Rainbow – Israel “IZ” Kamakawiwoʻole
TedTalks, mark bezos a life lesson
Laurel &Hardy – Laughing