Ik beken, ben er eentje die niet zo goed tegen de warmte kan. Op vakantie geen probleem maar in het mooie Nederland haak ik wat af. Om hier nu een heel klaag zang van te maken terwijl onze oudjes in het bejaardencentrum zitten met plat dak en steunkousen, nee, da’niks voor mij. Of zoals ik kranig werd aangesproken door de BH Broeze Babes: “ie wonnt der a zo lange, dan ku’j ok wan nen aircoooo koopn” Ie zint gewoon eigenwies, schriewt doar ma is oawer”
Qua vertaling komt het neer op: iets eigenwijs en los het op, geloof dat het kan.
Dus ben ik vanmorgen gewoon ondanks de warmte gaan hardlopen, zoooooo geen zin en reden te over om niet te hoeven rennen:
#het is warm
#je moet nog veel lopen vandaag
#oei m’n spataders
#weer dat haardbandje om(kweek lang haar, resultaat: “pluk ik heb je, tijdens het rennen”)
#en een gedachte van vroeger, doe het maar rustig aan
En plots was daar, lang, lang geleden een mannetje dat andere gedachten in zijn hoofd had. Een oud boertje van 61 jaar, Cliff Young(tja hoe oud/young is 61 eigenlijk?) Ik neem je mee naar 1983 en Australië, elk jaar vind daar de ultra race plaats tussen Sydney en Melbourne maar liefst 875 kilometer rennen binnen 5 dagen, ik ben er na 42 kilometer op 1 dag wel klaar mee.
Cliff zag er bijzonder uit met zijn overall en laarzen, voorzien van race nummer stond het wel wat vreemd tussen al die strakke atleten, super getraind voor hun event van het jaar.
Er werd gelachen om dit vreemde mannetje, dat kan nooit, het gaat je niet lukken, stop en ga weer terug naar je schapen.
Cliff was zo overtuigd van zijn eigen kunnen, Yes I can! Met al zijn boeren wijsheid legt hij uit dat tijdens de storm geen hond, paard of trekker de 2000 schapen bijeen kon drijven. Nope, het was kleine Cliff en zijn benen, soms dagen lang. Dus als ik dat kan, kan ik ook deze race lopen.
Met deze wijsheid start hij samen met de andere ultra lopers, normaal(wat is normaal) ren je 18 uur en slaap je 6 uur. Dat wist Cliff niet, op dag twee was een ieder in shock. Dat rare boeren mannetje loopt nog steeds en sterker nog, hij slaapt niet.
Want dat deed je tijdens het schapen drijven ook niet. De andere renners hadden in ieder geval genoeg om over na te denken tijdens deze zware run. Hoe is dit mogelijk, waarom lukt mij dat niet zonder slaap als hij dat wel kan?
En Cliff, die bleef maar rennen, zonder slaap, gewoon door, dat was zijn geloof. Bijzonder dat hij als eerste over de finish kwam met een nieuw wereld record. $10.000.- was de prijs voor deze prestatie, ook dat was niet bekend bij Cliff, hij deed mee voor de fun en gaf het geld aan de andere atleten.
Moraal van dit verhaal, dat wat je gelooft je kan beperken of kan overtuigen. Als Cliff aan de start had gestaan en wist dat je moest trainen voor deze afstand, slaap en goede voeding je over de finish kan slepen dan was ie wat onzeker gestart, of helemaal niet.
Zijn hoofd zat vol met Yes I can run!
En mijn hoofd? Was het gister echt wel warm, was het nodig om zoveel te snaaien en mezelf zielig te vinden? Misschien zit mijn eigen haarbandje wel te strak, mag ik wat groter denken en doen.Heb zondag mijn bucketlist beschreven, nog zoveel zaken die ik ga ondernemen.
Dare! Zal gaan groeien!

The way you think, the way you behave,
The way you eat,
can influence your life by 30 to 50 years
-Deepak Chopra

Bron Foto Pinterest Bastian Tjaloluk
You tube: A head ful of dreams met speech Charlie Chaplin (the kingdom om God is within you)
En Anja dank voor de push om te schrijven!