Dare!
Dare to be different, voor jou wellicht onbekend, voor mij al sinds een lange tijd mijn andere naam. Het borrelt en bruist nu wat meer omdat ik met mijn boek aan het werk ben.
Hoe toevallig dat de titel van het boek mag gaan over “Lef”. Misschien schrijf ik het wel het meest voor mezelf.
Het woord LEF komt uit het Hebreeuws en betekent hart. Lef hebben betekent luisteren naar je hart, doen wat als onuitgesproken mogelijkheid al in je verborgen ligt. Lef hebben betekent je koers volgen, ook al is dat wezenlijk anders dan die van anderen. En, misschien verassend voor je, leven vanuit je hart betekent ook leven zoals God je bedoeld heeft, leven volgens je bestemming. Immers, je bent uniek gemaakt, er is echt maar 1 van jou op deze wereld, met een prachtig en uniek palet aan talenten, ‘merk’ vaardigheden, dromen, plannen en een bestemming. Wie gaat het tot uiting brengen als jij het niet doet? Denk je dat er een kloon van je gelanceerd wordt als je geen lef toont om te leven zoals je bedoeld bent?
Ik ben bang van niet…En daarmee zou alle moois verloren gaan. Tenzij…*

Het grootste risico
is het risico van
risicoloos leven

Ga ik toch in loondienst of waag ik de stap en word m’n eigen werkgever?
Of zoals Erik het deze week zo mooi kon benoemen, ga uit je hoofd, ga landen, kom uit je spread sheets en land in je hart. Een waarneming op afstand, zeker een waardevolle!
Wat zie je als je boven je laptop uitstijgt?
#paniek, peeuw, of zie je wat er werkelijk te zien is?

Kijken door je ogen en waarnemen….
Iets om over na te denken!
Ik neem je mee naar het jaar 2007, Washington, DC Metro Station, het is een koude januari ochtend. De man met de viool speelt de 6e van Bach, 45 minuten lang. Dan ben ik nog niks met de 4 akkoorden op de Ukelele. In die 45 minuten lopen er 2000 mensen over het station, de meesten zijn op weg naar het werk. Na 3 minuten viel een wat ouder menneke, het op dat er een muzikant aan het spelen was. Hij nam wat gas terug en bleef een paar seconden staan, om vervolgens weer snel verder te gaan.
4 minuten later:
De violist ontving z’n eerste dollar: een vrouw wierp geld in de hoed, zonder te stoppen, gewoon doorwandelen
6 minuten:
Een jonge man leunde tegen de muur, luisterde naar hem, keek naar zijn horloge en begon weer te wandelen
10 minuten:
Een 3 jarige kleuter stopt maar z’n moeder duwt hem versnelt verder. Het kind stopt om wederom naar de violist te kijken, moeder’s duwt iets harder en de kleuter loopt verder. Constant z’n hoofdje ombuigen om maar niets te missen. Deze reactie werd vertoont door een aantal kinderen. Elke ouder, zonder uitzondering, motiveerde de kinderen om snel verder te gaan.
45 minuten:
De muzikant speelt constant door. 6 mensen zijn gestopt en hebben een kort moment geluisterd naar de muziek. 20 mensen doneerden geld zonder te stoppen, gewoon tijdens het wandelen. De man heeft $ 32 verzamelt.
1 uur:
Hij is gestopt met spelen en de stilte viel hem toe. Niemand heeft het in de gaten. Niemand gaf een applaus, niemand heeft hem herkent.
Niemand wist het maar deze violist was Joshua Bell, één van de grote muzikanten ter wereld. Hij speelde een pracht stuk met een viool t.w.v. 3.5Miljoen dollar. Twee dagen daarvoor speelde hij in een uitverkocht theater in Boston, waar je $100 voor een stoeltje kon neertikken.
Dit is een waargebeurd verhaal. Joshua Bell speelde incognito in het metro station, dit was georganiseerd door Washington Post. Het was onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en de prioriteiten van de mens.

Dan poppen er toch wat vragen op……
Zien we de schoonheid nog andere plekken, andere tijden?
Stoppen we met het bewonderen van mooie zaken?
Ontdekken we het talent op een “vreemde” plek?
Of kan je voorzichtig een conclusie trekken…….
Als we geen moment hebben om te stoppen en te luisteren naar één van de beste muzikanten ter wereld, die een pracht stuk bespeelt, op één van de magische instrumenten aller tijden.
Hoeveel andere dingen missen we dan?
Als je haast hebt,
moet je stil staan
Het kan je zomaar ontroeren, verder brengen of je laten omkijken tot de laatste klank.

En te lang stilstaan kan je weer dikke enkels opleveren. Tja, dat is dan een iet wat vreemde tic van deze wat vreemde dame. Ik beken, ik maak geen foto’s van ijs etende mensen tijdens mijn vakantie.
Maar van de wat vollere medemens. Waarom? ,Ehm, tja, dus, omdat, nou, dat dus.
Deze foto laat mij lachen om dat wat ik zie, dikke enkels die kijken, stilstaan, terwijl ze kijken naar de beweging van anderen.
Dan ren ik toch liever een stukje met de ander mee, gewoon omdat mijn nieuwsgierige kind nog steeds graag, vol lef met je wil meespelen!

En na alle chaos in de wereld heb ik maar 1 wens, kinderen de baas! Gewoon omdat we elkaar anders zien in deze tijd maar toch met veel overeenkomen en verschillen, gelukkig maar!

Bron:
Foto Ina, Londen
Tekst Lef: Leona Aarsen http://anderzverder.nl/
You tube Street artist playing Hallelujah with crystal glasses
CBeebies | Everyone’s Welcome