Het ruime sop nemen, down under, yellow sub marine,de wereld van de zee, watervrees….

Afgelopen zondag was het zover, zwemmen in open/wild water. Niet alleen natuurlijk want dat mag niet, dan maar met een Iron man het water in.

Als je dan toch ten onder gaat, dan maar met een echte bikkel.

Han Vaalt, eigenaar Step One had ik al via sms benaderd, wil jij met mij onderduiken? Na 3 dagen geen reactie en dan op vrijdag morgen een “pling” moment! Een sms, van Han, “staat onze date nog, swim-bik-run.”

Angstzweet tot achter mijn oren, eeh ja, denk ik? Het begin van nog meer gedoe….

Een sms van Han: “Wat is je lengte en gewicht, neem ik een wetsuit mee. “

Zeg lieverd, dat deelt een vrouw toch niet en al helemaal niet via een sms?

Maar ja, Ini in bikini, inak in badpak is toch ook geen optie in dat vast koude water.

Kortom na veel letters is het dan een feit, ik ga kopje onder in het grasbroek, samen met Han en nog 2 puppies die nog nooit het wilde water hebben gezien.

Zit thuis klaar,triatlon pak aan, ik zeg, ziet er ergens goed uit. Bammetje naar binnen, sms van Han: “misschien kan je beter starten in je badpak, train je vervolgens in een droog trisuit.”

Zit ik verdorie net klaar, moet het gedoe weer beginnen, pakje uit, badpakje aan en pakje aan.

Sta je dan, op zondag morgen, achter een bus, pakje weer uit, wetsuit aan.

Ik zie veel rubber en denk: “daar moet het allemaal in passen, dat lukt oe nooit”

Ik kan het aankleden van het pak het beste omschrijven als: ik worstel en kom boven, vind mezelf stoer, strak in de lak!

Zet m’n supersonische badmuts op en daar gaan we.

Feit, een wetsuit, dus dat het water buiten het pak blijft enzo. Han kijkt pupillen aan: “ nu even wachten, dan loopt je wetsuit vol?”

Ik denk wat……en voel het water naar binnen stromen, dit is gek, vies, raar, waarom dan een wetsuit, aaahhh, daarom wet suit.

Nou ja, we liggen en gaan aan de slag! Het valt tegen/ mee, waar is de rust van het zwembad, de rustgevende blauwe kleur, het ritme, 10 baan schoolslag, 10 baan borstcrawl, 10 baan schoolslag.

Of zoals ooit vrienden van me een boot de naam gaven: et drif nog…….

Zo voel ik me na 700 meter zwemmen.

De vraag van een pupil: “Han, hoeveel meter is dit?” 1400 meter.

Mijn vraag: “ Han, hoeveel vis zit hier?”

Hij lacht me uit.

Ik vertel hem het verhaal dat er een visje bestaan, de Candira, een schattig klein visje dat olijk rondzwemt in de Amazone rivier, Tot zover niets aan de hand. Het waterbeestje voelt zich echter aangetrokken tot bloed en urine.

Urineren in de rivier kan ervoor zorgen dat de parasiet tegen je straal in naar binnen zwemt, om zich vervolgens te voeden met bloed en lichaamsweefsel. Eenmaal binnen is het beestje alleen te verwijderen d.m.v. een operatie.

Han is niet onder de indruk, ik zwem veilig, alleen met rubber, dus geen paniek.

Kortom, sterke verhalen van deze ter Steege maken geen indruk.

Terug weg zwemt al beter, visualiseer mezelf als een een duikboot en het gaat al beter. Zin van twitter blijft ook hangen, als je in je trainingen maar 90% geeft, verwacht dan geen wedstrijd met 100% resultaat.

Dus hop, gas geven.

Tevreden zit ik vervolgens 1.15uur op de fiets en ren nog even samen met Han 5km. Wat moet je ook anders doen op een vrije zondag?

Die wedstrijd volgende week, D-Day in DDam wordt zeker billen knijpen, rete spannend.

“I believe the most important single thing, beyond discipline and creativity is daring to dare!”

-Maya Angelou

Enne, ik durf…..

Note bij foto blog….

Kunst in de oceaanGisteren opende de tentoonstelling van Jason deCaires Taylor in de Jonathan Levine Gallery in New York. Taylor heeft de laatste jaren zijn twee grote liefdes proberen te verenigen: duiken en (graffiti)kunst maken. Met milieuvriendelijke installaties dook hij naar de bodem van de zee aan de Mexicaanse kust, de Bahama’s en de West Indies. Hij fotografeerde de kunstwerken vanaf het begin om te onderzoeken welke invloed de onderwaterwereld uitoefende op zijn kunst.

Er was eens een grote brede rivier,
Die dacht: waarom stroom ik toch altijd maar hier?
Altijd datzelfde saaie dal,
Dat wist ie nou wel, dat kende ie al.
Kijk, dat ie een rivier was, dat vond ie niet erg,
Maar hij wou zo graag naar de andere kant van de berg.
De andere kant, zo had hij gehoord,
Was warmer en groener, een schitterend oord.
Hij werd gek van zijn waar hij altijd maar was,
Hij verlangde naar het andere, groenere gras.
Hij vroeg aan een klimgeit, een vriendelijk beest,
‘Zeg die andere kant, geit, daar ben jij toch geweest?
Dus jij kan het weten, zeg me eens gauw,
Over zo’n berg heen, hoe flik je dat nou? ”
“Klimmen, ” zei de klimgeit, “Kijk, je begint onderaan,
Je klimt en je klimt, je blijft af en toe staan,
Nou, dan klim je weer verder, omhoog langs de wand,
En over de top ligt de andere kant.”
De geit werd bedankt, de rivier wist genoeg,
Hij had nog een fikse klim voor de boeg.
Hij nam eerst een aanloop, dat leek hem wel slim,
Hij borrelde, bruisde en brulde: “Ik klim! ”
Hij trad uit zijn oevers, maar verder ook niet.
Hij bleef waar hij was, tot zijn grote verdriet.
En hij riep naar de klimgeit, hoog op de top:
“Ik vraag het een ander, ik geef het niet op! ”
En hij vroeg aan een vogel: “Zeg vogel, jij komt daar vandaan,
Over zo’n berg heen; hoe pak jij dat nou aan? ”
“Vliegen… ” zei de vogel. “Kijk zo doe je dat.”
Hij spreidde zijn vleugels en wapperde wat.
De rivier zei: “Bedankt.” Hij zette zich schrap,
Hij golfde en kolkte en riep: “Wapperdewap! ”
Hij steeg een klein eindje, hij dacht dat hij vloog,
Maar in feite kwam hij geen meter omhoog.
En de vogel intussen, vloog sierlijk over de top,
En de rivier riep woedend: “Wacht maar! Ik geef het niet op! ”
Maar toen sprak de zon: “Rivier, jij maakt je te druk,
Zo bereik je toch nooit het ultieme geluk?
Doe nou eens rustig, stroom niet zo vlug.
Ga nou eens liggen, gewoon op je rug.
Heus, geloof me, let maar eens op,
Met helemaal niks doen kom jij over de top.”
De rivier dacht: ‘Niks doen, wat heeft dat voor nut?
Maar laat ik het maar doen, ik ben toch uitgeput.’
Hij volgde het advies van de zon,
En stroomde zo sloom en zo traag als hij kon.
Zijn water verdampte, zijn bedding viel droog,
Het was niet te geloven… Kijk nou, hij vloog!
De zon had gelijk, als wolk steeg hij op.
En de wind blies hem moeiteloos over de top.
En in regen viel de rivier weer neer op het land,
Precies waar hij zijn wilde; aan de andere kant.

Nou, dit was het dan weer, einde verhaal,
Oja, nog even de boodschap; hier komt de moraal:
‘Sloof je niet uit, vier lekker feest,
Doe lekker niks, dan bereik je het meest!’

-Koos Meinderts/ Harrie Jekkersde rivier

De achtbaan is mijn leven,

Het leven is een heftig en verblindend spel.

Het leven is parachute springen,

Het is risico nemen, vallen en weer opstaan.

Het is bergbeklimmen, het is je eigen top willen bereiken,

En onvoldaan en teleurgesteld zijn als dat je niet lukt.

                                    -Paulo Coelho

Aanvulling Ina:

Maar wat een kick om er zo intens van te mogen genieten!

Zoals de vaste luisteraar weet is dit mens in voorbereiding op de triatlon, de halve van Almere. Ach, het houdt je van de straat en er op! Toch zijn er een aantal zaken die nog niet onder controle komen. Afgelopen week eens een test gedaan, alle onderdelen achter elkaar plakken. Tot nu toe train ik ze afzonderlijk maar om alvast in een flow te komen, geeft coach andere schema’s.
Half uur zwemmen, 3x 20min. fietsen/ 15min. rennen. Op papier goed te doen, dan nu de praktijk: In onze wereldstad Enter geen zwemwater te bekennen dus met fiets naar Rijssen, staat niet in schema! Rugzak mee, fietsslot, zwemkleding, handdoek, i Phone en nog tig andere onnodige zaken. Met fiets naar Rijssen, omkleden, wauw, te zien in badpak/ hippe badmuts en brilleke.
Zie op bordje staan buitenwater 19gr. Denk fijn, loop stoer naar het water, ben alleen in dat grote, grote bad. Wie gaat er ook in godennaam op zondag morgen om 10.00uur buiten zwemmen in de regen? Ik…..
Elegant wil ik van het rvs trapje het water in stappen. Een kort maar elegant yieks geluid ontsnapt er uit mijn mond, het is f##cking koud, cool eerste 2 baantjes zwemmen en oprecht naar adem happen. Oké, daarna werd het zalig zen, voor iemand die niets met zwemmen heeft maar rust zoekt echt een aanrader om eens een half uurtje te zwemmen met brilleke en “I know”, maffe muts.  Gevoel van rust, water blauwtje zijn echt indrukwekkend te noemen.
Na het waterfestijn niet douchen maar omkleden. Das niet fijn, gedoe met badpak uit, plakkerige een worstelpartij aangaan met de bandjes van je sport bh. Kijk dat de boel ingesnoerd moet worden oké, is beter. Maar deze meiden zitten wel heeeel erg samengeperst, probeer dan maar eens de achterkant te sluiten.                                     Zeembroekje aan, klokje om, i phone aan, klik#die#klakschoen aan en richting fiets.
In dutten aldus coach? En dan komt de energie van het zwemmen uit de poriën zetten, neusloop, oei ik moet plassen, neem je dan toch net als een spons het water in je op?
Zomaar een vraag tijdens het fietsen. Ooit nog eens op les: “hoe snuit ik vrouwelijk mijn neusholte uit. Weet je, ik test het wel maar snuit m’n hele snuit onder, das nou net niet de bedoeling, zit je met zo’n über kwijl gevoel op je fiets. Ik wrijf dat dan van snuit naar knie dus voor de passant ben ik best een vies kind om te zien
Het andere vocht, de urine, coach deed dat onder het fietsen, een grens die in nog niet kan/mag/wil bereiken. Misschien na 90km. wel, nu nog maar niet aan denken. Eindelijk, ik mag rennen, alleen maar een schoenwissel, accepteer het zweem broekje anders blijft het gedoe.
Kortom, ben er al achter dat triatlon mensen, maffe mensen zijn. Heb het gister eens bekeken tijdens de triatlon in Rijssen. Dat je het zelfs normaal gaat vinden dat er jury leden aan de waterbak staan om jou een mep, met vliegenmepper, op je muts te verkopen. Ben je na al dat watertrappelen bijna klaar krijg je nog een tik mee, dat afbeulen kan een triatleet zelf ook wel, daar is geen jurylid voor nodig.
Moraal van het verhaal, ik moet eens gaan investeren in een triatlon pak, wetsuit, fiets en een gênant vrij brein.                                                                                                       
Komt het met al dat “gedoe” vast goed!

Afgelopen week een paar dagen naar la France voor een boeiende meeting met collega’s binnen onze organisatie.

Toekomst visie delen, de mens achter de mail eens “ont”moeten, cultuur/ landen overstijgen, verbazen en natuurlijk humor.

Ben ik samen met een paar Fransen dan blijft René Artois van het geweldige programma Allo, Allo me in mijn oor fluisteren. “You stupid woman!!!!” En natuurlijk officer Crabtree, Good moaning! Zoeken naar woorden of fijn te communiceren van het Frans naar Engels maar ook van mijn kant. Dat gezellige Engels.

Ooit eens zo gelachen om het boekje van Maarten H.Rijkens, het bizarre Engels van Nederlanders….

-there are à lot of hotemetotes

-i fock horses

-she is not the first the best

-your plane leaves stiptly at ten for half two

-i would like to stand still by this point

-I will show them THE back of my tongue

-That Goes me above my pet

Kortom, naast veel humor ook een kern.

Waar gaan we naar toe, naam van het project Horizon2020!

Worden we nog afstandelijker door ons meer te verdiepen in de I-phone t.o.v. een oprecht gesprek met de ander?

Zoeken  we entertainment thuis of gaan we de leisure wereld ontdekken?

Emoties tot leven brengen middels de magie van een dolfijn, een looping voelen i.p.v. zien op een beeldscherm, de kou van onze prachtige skigebieden voelen, buiten rennen en het weer voelen op de huid of met een Wii en een zak chips sporten thuis?

Working together bringing emotions to life!

Niet voor niets onze nieuwe slogan.

Een blijvende herinnering creëren voor onze gasten en collega’s.

Je eerste vakantiebaantje en liefde vergeet je toch nooit….

Dat kan de digitale wereld nooit vervangen maar wel ondersteunen.

Clown Flappie zou zeggen: “dat ga ik eens aan de binnenkant van mijn ogen bekijken!”

En dat is nou net het indrukwekkende van mijn baan, het laatje niet los, je blijft verbonden!

Dus waar ligt jouw horizon?

Stralende zon aan de hemel, plannen en dromen te over?

Ook zo gespannen als je nu in het achtbaan karretje van de toekomst stapt?

Waar brengt de rit me naar toe?

Hoe langzaam gaat het richting de helling, het hoogste punt.

Om daarna vol gas naar de afdaling te vliegen, zonder remmen, het gaat soms te snel,

onoverzichtelijk door een looping, links buigen, rechts buigen, weten dat je mag vertrouwen op de veiligheidsbeugel, toch af en toe de spanning voelen. Kan ik wel vertrouwen? Is alles gecontroleerd, zit er genoeg vet op het remsysteem?

Aankomen bij het perron, het eindstation, jouw horizon en weten dat alles de moeite waard was, je droom ervaren met alle emoties.

Na de rit/reis nog maar 1 ding roepen:

“nog een keer”

Dus waar wacht je op? Instappen….

Of zoals de CEO deze week verkondigde:

“Sometimes it’s the best to go through your childhood and focus on THE future!”

Niet zelf verzonnen maar zelf gelezen in de Tubantia afgelopen maandag na de teleurstellende wedstrijd tussen Nederland – Denemarken.
Wat weet ik nou van voetbal? Niks, iets met een bal, 22 jongens, heel veel bondscoaches en een doel.
Want als je een doel hebt dan weet je waar je op moet schieten enzo…..
Toch blijft ego versus Lego hangen. Verbaas me nog steeds hoe de ego’s dominant door het leven gaan.
Focus op zich zelf en het masker, hoe boeiend ben ik, en #oeikijkmijeenslekkerbelangrijkzijn.
Pure onzin….
Laat mij dan maar een blokjes bouwer zijn, iemand die een team wil versterken. Ondersteunen, op onze manier. Met allerlei verschillende kleuren en vormen.
Bouwen, soms opnieuw beginnen, door elkaar, met elkaar.
Trots zijn op de kleine en grote kastelen die je samen kan bouwen.
En voor de ego die denkt mij te kennen, die schenk ik graag de volgende letters. Kwamen bij mij binnen via een geweldig lied gezongen door Marc Marie Huijbrechts in zijn theatervoorstelling “Punt” geschreven door Huub Oosterhuis.

Lieve andere ego, die over me heen walst en me denkt te kennen…..
Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?
En zoals deze week op twitter al getikt….

“Aan alle ego’s,
Zet eens wat vaker je masker af en je clowns neus op.
Jullie zijn zo vermoeiend…..”
Toch nog een knuffel van mij….

wees niet bang
je mag opnieuw beginnen
vastberaden doelbewust
of aarzelend op de tast
houd je aan regels
volg je eigen zinnen
laat die hand maar los
of houd er juist een vast

wees niet bang
voor al te grote dromen
ga als je het zeker weet
en als je aarzelt wacht
hoe ijdel zijn de dingen
die je je hebt voorgenomen
het mooiste overkomt je
het minste is bedacht

wees niet bang
voor wat ze van je vinden
wat weet je van een ander
als je jezelf niet kent
verlies je oorsprong niet
door je te snel te binden
het leven lijkt afwisselend
maar zelfs de liefde went

wees niet bang
je bent een van de velen
en tegelijk is er
maar een als jij
dat betekent
dat je vaak zult moeten delen
en soms zult moeten roepen
laat me vrij
-Freek de Jonge

Dree ole kearlkes zit bie meka op een bankje van de zun te genieten.

Koomp der ne mieterse mooie deerne langs waandel’n en dee kearlkes kiekt zich de ole eugkes hoast oet’n kop.

Zeg het eerste kearlke: Wat zo’k den nog geern een moal lekker kussen!

Zeg het tweede kearlke: Wat zo’k den nog geern een moal in de billen bieten!

Zeg het deerde kearlke: Der was toch nog wat wa’j met zo’n deerntje könt doon, toch?

-Fons Platenkamp

Na een weekend rondrennen van Parijs naar Rotterdam vreet het slaap tekort aan me, het lichaam staat nog strak van de endorfine.

Hoe gaaf, dat je samen met een team 522km. weet te volbrengen.

Jezelf tegenkomen, lichaam wat iets protesteert, de zon zien zakken en zien opkomen, de rust van de nacht ervaren. Vreemde mensen ontmoeten en koesteren.

Na alle indrukken tijd om mezelf te verwennen, spieren warmte geven en het lichaam een hamman behandeling.

Oma Reno zei al: “als je jezelf niet kietelt, dan lach je nooit.”

Zo gaat dat ook met verwennen, als de ander het niet doen dan pak je het zelf maar op.

Vandaar, ik mag even snel naar de sauna, zo’n kneuterige sauna in Tukkerland.

Fijn zo’n infrarood sauna, waar spieren tot kern warm gaan worden. Dat hebben ze meer dan verdiend!

Ook in de complexe complex is er een infrarood sauna, of noem het maar een bakje. Je past er met 3 mensen zittend in. En ik had geluk, er zaten er al 2, oude vellen, dat wel.

Na een beleefd knikje en Twentse begroeting: “moj!”, neem ik plaats tussen de 2 dames. Heerlijk denk ik, rust en warmte.

De gezellige gezette dame zet in, “ie mangt der zo alleenig in, wie goat der zo wier oet. Waart oe, der zint ok nog 2 kearls, nen dikn en ene met gin vet op de botte!”

Zo, dat weten we weer, echt nuttige info! Lampjes gaan uit, teken dat programma voor dames eindigt. Niet voordat dezelfde dame voor mij het hoofdplankje neerlegt, me wijst op het feit dat ik mag liggen en der van gaan genieten.

Tja, oké, maar in deze positie voel ik me net een haantje op spit in deze kijkdoos, kan het niet anders verwoorden maar zo ziet het er voor de kijker links wel uit.

Na de 10 minuten zijn de spieren gesterkt, zalig warm loop ik stoer naar het dompelbad, dit doet ze even, spieren in shock krijgen door 60sec. stil te blijven zitten onder koud water.

Als een pauw loop ik het water in (in gedachten dan) begin net met tellen als een hanig sauna opperhoofd me boos aankijkt. Zo’n blik van: jij bent aan de beurt!!!!

“Zeg, ben jij nou zo uit de infra in het dompelbad gestapt?”

Ik hap naar adem, f###ing koud hier, puntje priemen. “Eehm, ja mevrouw, hijg en nu?”

Tja, met blik van zoooo dom volgt het treffende antwoord: “dan is alles voor niets hè!”

De 2 dames fronsen naar elkaar, ik hoor ze denken, wat een dom blondje zeg!!!!

En, dat je zo zonder douchen in het dompelbad stapt, echt kneus!!!

Dit terwijl ik al 2 min. sta te verkleumen, uit het bad dan maar terwijl 3 dames me nakijken, hoe ga je dan elegant naar een douche stappen?

Ik douche de zonde van me af.

Stap wederom in de infra bak, ga liggen, sluit mijn ogen en droom bijna dat ik in Bonaire ben, deur van infra gaat open.

Zelfde gezette dame kijkt me aan, oké, we hebben contact.

Ze opent haar mond: “en nou muj temet woarm douchen en dan doejt mar is henig an, legnt oe ma in de zunne…..”

En ze vertrek.

Ik sluit mijn ogen, glimlach en denk een te steriele sauna met scanbandje en hoog luxe gehalte, da’s af en toe zalig. Vandaag in dit eenvoudige complex geniet ik van de Twentse nuchterheid en gastvrijheid, heerlijk.

Het leven van een kippetje in een kijkdoos is nog niet zo verkeerd!