Het ruime sop nemen, down under, yellow sub marine,de wereld van de zee, watervrees….

Afgelopen zondag was het zover, zwemmen in open/wild water. Niet alleen natuurlijk want dat mag niet, dan maar met een Iron man het water in.

Als je dan toch ten onder gaat, dan maar met een echte bikkel.

Han Vaalt, eigenaar Step One had ik al via sms benaderd, wil jij met mij onderduiken? Na 3 dagen geen reactie en dan op vrijdag morgen een “pling” moment! Een sms, van Han, “staat onze date nog, swim-bik-run.”

Angstzweet tot achter mijn oren, eeh ja, denk ik? Het begin van nog meer gedoe….

Een sms van Han: “Wat is je lengte en gewicht, neem ik een wetsuit mee. “

Zeg lieverd, dat deelt een vrouw toch niet en al helemaal niet via een sms?

Maar ja, Ini in bikini, inak in badpak is toch ook geen optie in dat vast koude water.

Kortom na veel letters is het dan een feit, ik ga kopje onder in het grasbroek, samen met Han en nog 2 puppies die nog nooit het wilde water hebben gezien.

Zit thuis klaar,triatlon pak aan, ik zeg, ziet er ergens goed uit. Bammetje naar binnen, sms van Han: “misschien kan je beter starten in je badpak, train je vervolgens in een droog trisuit.”

Zit ik verdorie net klaar, moet het gedoe weer beginnen, pakje uit, badpakje aan en pakje aan.

Sta je dan, op zondag morgen, achter een bus, pakje weer uit, wetsuit aan.

Ik zie veel rubber en denk: “daar moet het allemaal in passen, dat lukt oe nooit”

Ik kan het aankleden van het pak het beste omschrijven als: ik worstel en kom boven, vind mezelf stoer, strak in de lak!

Zet m’n supersonische badmuts op en daar gaan we.

Feit, een wetsuit, dus dat het water buiten het pak blijft enzo. Han kijkt pupillen aan: “ nu even wachten, dan loopt je wetsuit vol?”

Ik denk wat……en voel het water naar binnen stromen, dit is gek, vies, raar, waarom dan een wetsuit, aaahhh, daarom wet suit.

Nou ja, we liggen en gaan aan de slag! Het valt tegen/ mee, waar is de rust van het zwembad, de rustgevende blauwe kleur, het ritme, 10 baan schoolslag, 10 baan borstcrawl, 10 baan schoolslag.

Of zoals ooit vrienden van me een boot de naam gaven: et drif nog…….

Zo voel ik me na 700 meter zwemmen.

De vraag van een pupil: “Han, hoeveel meter is dit?” 1400 meter.

Mijn vraag: “ Han, hoeveel vis zit hier?”

Hij lacht me uit.

Ik vertel hem het verhaal dat er een visje bestaan, de Candira, een schattig klein visje dat olijk rondzwemt in de Amazone rivier, Tot zover niets aan de hand. Het waterbeestje voelt zich echter aangetrokken tot bloed en urine.

Urineren in de rivier kan ervoor zorgen dat de parasiet tegen je straal in naar binnen zwemt, om zich vervolgens te voeden met bloed en lichaamsweefsel. Eenmaal binnen is het beestje alleen te verwijderen d.m.v. een operatie.

Han is niet onder de indruk, ik zwem veilig, alleen met rubber, dus geen paniek.

Kortom, sterke verhalen van deze ter Steege maken geen indruk.

Terug weg zwemt al beter, visualiseer mezelf als een een duikboot en het gaat al beter. Zin van twitter blijft ook hangen, als je in je trainingen maar 90% geeft, verwacht dan geen wedstrijd met 100% resultaat.

Dus hop, gas geven.

Tevreden zit ik vervolgens 1.15uur op de fiets en ren nog even samen met Han 5km. Wat moet je ook anders doen op een vrije zondag?

Die wedstrijd volgende week, D-Day in DDam wordt zeker billen knijpen, rete spannend.

“I believe the most important single thing, beyond discipline and creativity is daring to dare!”

-Maya Angelou

Enne, ik durf…..

Note bij foto blog….

Kunst in de oceaanGisteren opende de tentoonstelling van Jason deCaires Taylor in de Jonathan Levine Gallery in New York. Taylor heeft de laatste jaren zijn twee grote liefdes proberen te verenigen: duiken en (graffiti)kunst maken. Met milieuvriendelijke installaties dook hij naar de bodem van de zee aan de Mexicaanse kust, de Bahama’s en de West Indies. Hij fotografeerde de kunstwerken vanaf het begin om te onderzoeken welke invloed de onderwaterwereld uitoefende op zijn kunst.