Afgelopen week een paar dagen naar la France voor een boeiende meeting met collega’s binnen onze organisatie.
Toekomst visie delen, de mens achter de mail eens “ont”moeten, cultuur/ landen overstijgen, verbazen en natuurlijk humor.
Ben ik samen met een paar Fransen dan blijft René Artois van het geweldige programma Allo, Allo me in mijn oor fluisteren. “You stupid woman!!!!” En natuurlijk officer Crabtree, Good moaning! Zoeken naar woorden of fijn te communiceren van het Frans naar Engels maar ook van mijn kant. Dat gezellige Engels.
Ooit eens zo gelachen om het boekje van Maarten H.Rijkens, het bizarre Engels van Nederlanders….
-there are à lot of hotemetotes
-i fock horses
-she is not the first the best
-your plane leaves stiptly at ten for half two
-i would like to stand still by this point
-I will show them THE back of my tongue
-That Goes me above my pet
Kortom, naast veel humor ook een kern.
Waar gaan we naar toe, naam van het project Horizon2020!
Worden we nog afstandelijker door ons meer te verdiepen in de I-phone t.o.v. een oprecht gesprek met de ander?
Zoeken we entertainment thuis of gaan we de leisure wereld ontdekken?
Emoties tot leven brengen middels de magie van een dolfijn, een looping voelen i.p.v. zien op een beeldscherm, de kou van onze prachtige skigebieden voelen, buiten rennen en het weer voelen op de huid of met een Wii en een zak chips sporten thuis?
Working together bringing emotions to life!
Niet voor niets onze nieuwe slogan.
Een blijvende herinnering creëren voor onze gasten en collega’s.
Je eerste vakantiebaantje en liefde vergeet je toch nooit….
Dat kan de digitale wereld nooit vervangen maar wel ondersteunen.
Clown Flappie zou zeggen: “dat ga ik eens aan de binnenkant van mijn ogen bekijken!”
En dat is nou net het indrukwekkende van mijn baan, het laatje niet los, je blijft verbonden!
Dus waar ligt jouw horizon?
Stralende zon aan de hemel, plannen en dromen te over?
Ook zo gespannen als je nu in het achtbaan karretje van de toekomst stapt?
Waar brengt de rit me naar toe?
Hoe langzaam gaat het richting de helling, het hoogste punt.
Om daarna vol gas naar de afdaling te vliegen, zonder remmen, het gaat soms te snel,
onoverzichtelijk door een looping, links buigen, rechts buigen, weten dat je mag vertrouwen op de veiligheidsbeugel, toch af en toe de spanning voelen. Kan ik wel vertrouwen? Is alles gecontroleerd, zit er genoeg vet op het remsysteem?
Aankomen bij het perron, het eindstation, jouw horizon en weten dat alles de moeite waard was, je droom ervaren met alle emoties.
Na de rit/reis nog maar 1 ding roepen:
“nog een keer”
Dus waar wacht je op? Instappen….
Of zoals de CEO deze week verkondigde:
“Sometimes it’s the best to go through your childhood and focus on THE future!”