Kwakend reisde het gezelschap van kikkers door het bos, op zoek naar een lekkere poel water.
Maar omdat ze niet goed opletten, vielen er twee in een diepe kuil. Geschrokken keken de andere kikkers naar beneden. Wat een diepe kuil! Daar kwamen die twee nooit meer uit:
‘Geef het maar op, want het lukt je toch nooit om eruit te komen!’
Daar lieten de twee kikkers het uiteraard niet bij en al springend probeerden ze hun geluk. Tevergeefs, de wand was steil en de kuil was echt diep.
‘Houd maar op, je vermoeit jezelf alleen maar en het lukt toch niet!’ riepen de kikkers van bovenaf naar beneden.
Een van de kikkers gaf het op, midden in zijn sprong. Hij viel naar beneden en legde ter plekke het loodje.
Maar de kikker ging door. De kikkers schreeuwden dat hij het beter kon laten. Beter rustig doodgaan dan met zoveel gedoe!
Maar de kikker ging door en sprong en sprong en sprong totdat hij -wonder boven wonder!- met geweldige krachtsinspanning uit de kuil sprong.
Hij keek de kikkers aan en zei:
‘Ik mag dan doof zijn, maar ik kon zien hoe jullie me aanmoedigden.
Zonder jullie steun had ik het echt niet gered!’
Fabel

Moraal van het verhaal:
Ach, dat kan je zelf vast verzinnen!

Ik zeg gewoon even kijken……en lachen:-)

Nummer één…….

Speciaal voor Guido en Antonnet, dank voor het stokjes moment!

Er was eens een jongen met een grote fantasie. Altijd vertelde hij verhalen over zijn vriendjes, maar vaak waren die verhalen niet zo leuk. Kortom, hij roddelde.
De ouders praten op hem in, maar de jongen bleef roddelen en kwaadspreken over zijn vriendjes. Ten einde raad vroegen ze de rabbi om raad.
Die ontbood de jongen en informeerde: ‘Waarom roddel je zo over je eigen vrienden?’
‘Ach,’ antwoordde de jongen, ‘dat zijn maar praatjes. Die doen geen kwaad en ik kan mijn woorden altijd weer terug nemen.’
‘Wie weet,’ zei de rabbi en hij praatte wat verder over koetjes en kalfjes. toen nam hij een veren kussen en zei tegen de jongen:
‘Neem dit kussen mee naar het marktplein, scheur het open en laat alle veren met de wind te laten meewaaien. kom daarna weer bij me terug.’
De jongen snapte niet waar dat goed voor kon zijn, maar het was leuk om te doen, dus hij stemde meteen in.
Op het open marktplein blies de wind de veren alle kanten uit. Ze vlogen allemaal in het rond en dansten in de wind. Wat een prachtig gezicht.
Toen het laatste veertje uit het kussen geschud was, keerde de jongen terug naar de rabbi.
‘Goed zo, zei de rabbi.
‘Ga terug naar de markt, raap alle veren weer op en stop ze in het kussen.’
‘Maar dat is onmogelijk,’ stamelde de jongen.
‘Dat heb je goed gezien,’ zei de rabbi. ‘Net zo onmogelijk als het terugnemen van al die roddels over je vriendjes die jij hebt verspreid. let dus voortaan op je woorden. Ze zijn als veren: eenmaal uitgestrooid, kun je ze nooit meer terughalen.’
-Joods verhaal

Aan jou de vraag, wat ga jij doen met je kussen, heb jij het nog in je?

Zie nog het tegeltje hangen bij m’n super degelijke Riessense oma:
“Van het concert des levens krijgt niemand een program”
Vond dat toen zo’n stom tegeltje,waar slaat dat op? Die van Herman Finkers waren leuker:
“Niets zo charmant als een spreuk aan de wand”
Maar soms, en soms best vaak zou ik weleens een blik willen werpen op mijn concert des levens.
Met wie zit ik samen in het orkest, blaas ik de tuba, sla ik op wat pauken of zit ik in een hoekje met een truttige triangel?
Of ben ik net zoals Rowan Atkinson prominent aanwezig tijdens de openings ceremonie van de Olympische Spelen?
Sta ik voor het orkest als een enthousiaste dirigent en bepaal ik welk spel ik wil spelen en van welk muziekstuk ga ik stralen?
Helaas, dat had mijn oma dus ook al door, van dit concert krijg je geen programmaboekje.
Het begint met een leeg stuk papier waarin je al je noten zelf mag optekenen. Niet een een gebruiksaanwijzing, niks, nada.
Soms komt er een dwarsfluit voorbij lopen, stoer zoals een dwarsfluit kan zijn, zet deze je weer even stil maar de schuiftrombone duwt je in de goede richting.
Als je na lang oefenen, samenwerken, plezier maken met de anderen in het orkest, de muziek voelt binnenkomen in je hart dan weet je het zeker.
Het was een fantastisch concert, wat hebben we er intens van genoten.

Tja, so far de simpele versie. Toch zou ik graag een vlucht in de tijd willen maken om te kijken of mijn concertgebouw op de juiste plek staat. Past de klarinet bij mij, zit ik met Bach en Mozart aan de koffie of is Bob Marley meer mijn type, verspil ik mijn kostbare tijd?
Gelukkig vind ik dan altijd weer wat inspirerende letters of muziek die bij mij binnenkomen, toeval, geluk? Geen idee, aan mij om het met je te delen of gewoon van me af te tikken. Je moet toch wat op je vrije dag

Terwijl ik mijn toonladder tegen de juiste muur probeer te plaatsen en ik constant do-re-mi en de fa terug zet op een balkje valt mijn oog op onderstaande tekst.

Zin is niet iets waar je tegenaan loopt, zoals het antwoord op een raadsel of de prijs in een speurtocht. Zin is iets dat je inbouwt in je leven.
Je bouwt het op uit je eigen verleden, je gevoelens en loyaliteiten, de ervaringen van de mensheid die aan jou zijn doorgegeven, je eigen
Talent en inzicht, de dingen waarin je gelooft, de dingen en mensen van wie je houdt, de waarden waarvoor je bereidt bent iets op te offeren.
De ingrediënten zijn al aanwezig.
Jij bent de enige die ze kan samenvoegen tot het patroon van je leven.
Laat het een leven zijn dat waardigheid en zin heeft voor jou.
Als dat zo is, dan is een aantal successen en mislukkingen en de verhouding daartussen minder belangrijk.
-John Gardner

Kijk dan komt het ooit vast goed met mijn concert, uitverkocht voor ik het in de gaten ga krijgen…

Wanneer dingen in het leven haast teveel voor je worden, wanneer 24 uren in een dag voor jou niet genoeg zijn, denk dan aan de mayonaise pot en het bier.
Een leraar stond voor zijn klas en er stonden allerlei dingen voor hem op z’n bureau. Toen het lesuur begon, pakte hij zonder woorden een grote lege mayonaisepot en deed hem vol met golfballetjes. Toen de pot tot de rand gevuld was, vroeg hij de jongeren of de pot vol was.
Ze zeiden allemaal: “Ja.” Toen pakte de leraar een doos met kleine kiezelsteentjes en goot die uit in de pot. Hij schudde de pot een beetje en de kiezelsteentjes rolden in de open plekjes tussen de golfballetjes. Toen vroeg hij opnieuw aan zijn leerlingen of de pot vol was en opnieuw beaamden ze het.
Nu pakte de leraar een doos met zand en goot hem uit in de pot en natuurlijk het zand vulde alles verder op. Weer vroeg hij de leerlingen of de pot vol zat en weer zeiden ze: “Ja nu is de pot vol. Daarop nam de leraar twee blikjes bier van de tafel, maakte ze open en goot ze leeg in de pot. Het bier vulde de ruimtes tussen de zandkorrels, de jongeren lachten.
Toen het weer rustig was in de klas zei de leraar: Deze pot staat voor je leven. De golfballetjes zijn de belangrijkste dingen in het leven: je partner en kinderen, je familie, je gezondheid, je vrienden, je grootste hobby. Het zijn de dingen die belangrijk voor je zijn, dat wanneer al het andere in je leven er niet meer zou zijn maar dit nog wel, je leven nog steeds meer dan genoeg de moeite waard zou zijn.
De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die er toe doen zoals: je werk, je huis, je auto. Het zand is al het andere, de kleine dingen. (Inzake werk is dat voor mij een grote hobby dus geen kiezelsteentje maar een leuke golfbal aanvulling ina)
Wanneer je het zand eerst in de pot doet is er geen ruimte voor de kiezelsteentjes of nog belangrijker de golfballetjes. Dit geldt ook voor jou leven.
Wanneer je de hele dag al je tijd en energie geeft aan de kleine dingen, zul je nooit ruimte of tijd hebben voor de dingen die echt belangrijk zijn voor je zijn. Let op de dingen die belangrijk zijn voor je geluk en je leven. Speel met je kinderen. Neem tijd om naar een dokter te gaan wanneer je je niet goed voelt. Neem je partner mee uit eten en neem tijd voor ontspanning. Er zal altijd tijd zijn om je huis te poetsen of om boodschappen te doen.
Zorg eerst voor de golfballetjes, de dingen die er echt toe doen. Begin je niet met je belangrijkste dingen in je leven dan passen de golfballetjes nooit in de pot. Stel je prioriteiten- de rest is zand.
Toen hij uitgesproken was bleef het een poosje stil. Toen stak een van de leerlingen haar hand op en vroeg waar het bier voor stond. De leraar glimlachte en zei: Ik ben blij dat je dat vraagt.
Het laat je zien, hoe vol je leven ook lijkt te zitten, er is altijd ruimte voor een biertje(of water) maar bovendien veel plezier!

En wat zijn jouw golfballetjes in je leven? Het gevecht met de tijd, balans vinden tussen werk en privé, familie, verenigingsleven, de buurman/ vrouw en het gras dat groener lijkt, gezondheid, projecten, iets voor de ander betekenen en de cavia.
Als jij geen plan maakt voor je eigen leven, word je ingezet voor andermans plannen.

Ik zeg: Fore…..Hole in one met een Birdie in het vizier……..
(En met een diepe buiging voor vriend Stephen R.Covey)

Gewoon, omdat de ander het soms nodig heeft! Kleine moeite, warm gebaar…..

Ik ben soms te blind, om te zien wat ik heb

Verdwaal soms nog steeds, ook al ken ik de weg.

Vrij als een vogel, die de storm overleefd

De wind in de rug en ik klaag soms nog steeds

Maar ik ben gelukkig ook al zie ik het niet

Teveel ontevreden met alles, te weinig tevreden met niets.

Ik voel me steeds lichter, ik dans met verdriet

En ik ken zes akkoorden maar ik gebruik er maar drie.

Maar ik ben gelukkig ook al zie ik het niet

Teveel ontevreden met alles, te weinig tevreden met niets.

Ik word langzaam onzichtbaar, verdwijn in de mist

Verwissel mijn vroeger met dat wat nu is.

Zo loop ik verloren, gelukkig verdwaald.

Wordt altijd weer ergens met liefde onthaalt….

Klik op gelukkig, open oren en……gelukkig:-)

Wat is nou gastvrijheid?
Wikipedia, heeft daar natuurlijk iets over te zeggen. Gastvrijheid is het gebruik gastvrij te zijn, en ook het gastvrij handelen zelf, dat wil zeggen, en ontvangen en onderhouden van gasten, bezoekers of vreemdelingen, in vrijheid en goede wil.
Kijk, da’s vaktaal waar je met onze nieuwe jeugd mee aan de slag kan.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet.
Maar dan de Twentse versie…..*
Nieje slagerieje
Mien breur is pas met ne slageriej begun’en en bie de opening van de nieje zaak heb ik een paar dage hölpen met verkopen. Mooi wark ma wat könt der toch mangs vervelende klanten tusken zitten.
Der koomp ne klant binnen en den zeg: Ik wol wa geern twee karbonaatjes ma nig van dee hele dikken en ok nig van dee hele dunnen ma ie weet wa, net doar tuskenin.
Ik dacht wat ne zeurkop. Toch?

Ik maak dat terechte, zeg den klant: En noe wol ik nog wa twee gehaktballen ma nig van dee hele groten en nig van dee hele kl’e’en, ma ie weet wa, net doar tuskenin.
Ik dacht wat ne zeurkop. Toch?
Dat maak ik ok wier terechte, zeg den klant: Noe wol ik nog wa een pond vlees ma nig zo heel vet en ok nig zo heel mager ma ie weet wa, net doar tusken in.

Toen bin ik effen achter de teunbank hen goan, ik stun vlak veur zien neus en ik zeg: As ie nou nig maakt da’j hier de weenkel oet komt dan za’k oe toch stoten, nig veur het linkerbeen en nig veur het rechterbeen ma ie weet wa, net doar….

Enne, een perfect terras, het kan, toch?

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid! Vanaf 7-3-2018 verkrijgbaar.
#iedereen aan de letter van pretter!

En natuurlijk kan ik je team trainen op gastvrijheid, teambuilding en effectief leiderschap!

Bron:
Tekst nog een moal noa ‘t huuske, Fons Platenkamp
*vertaling onder het genot van een goed bakje koffie, voel je welkom!
You tube Kroepoek, chinees, Jochem Kroepoek, chinees, Jochem Myjer
Foto Unspalsh, Samuel Zeller

“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It’s not just in some of us; it’s in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

Het is achter de rug, mijn eerste triatlon ervaring. Blijkt na maanden van training dat ik me ben vergeten in te schrijven, dat ontdekt je dan op de maandag voor DDay zaterdag. Helaas, 5 dec. kunt u zich weer inschrijven. Na zo’n antwoord laat deze dame zich niet uit het veld slaan. Reactie terug: “en als ze nou aardig, gezellig is en goed appeltaarten kan bakken?” De deal was rond, inschrijven na uitvallers was een optie met verplicht aflevering, een appeltaart. Dus daar ga ik dan, zaterdag morgen om 8.00 bananen inslaan op de markt en naar Didam.  Tas vol met “gedoe” voor een weeshuis aan sportvoeding,  “de #oeimaakmijeensslankzodatikkanzwemmen# wetsuit” mee en een bijna leeg hoofd.

Wedstrijdnummer ophalen, ik besta niet,wat is je naam? Ik sta hier als, Ina ter Steege, iets met na inschrijving en een appeltaart. Dame achter balie begint te stralen, “ooh, jij bent Ina Appeltaart! Dus ik accepteer mijn nieuwe naam voor vandaag,  overhandig mijn taart, dat ik em samen met de C1000 heb gebakken is best goed. Parc fermee, een voetbalveld, veel hekken en ergens is er een plekje voor nr. 218, Ina appeltaart. De inspectie volgt, mijn leenfiets en leenhelm worden bekeken, gelukkig geen blik aan de binnen kant van mijn hersenpan, wat een spanning voor het bekende onbekend.                                                                           

Check 621 x of alles klopt, handdoekje, hardloopschoenen, fietsschoenen en of alles op volgorde ligt en mag wachten op wat komt. 11.15 komt het dan, het ultieme moment: “prop alles in je wetsuit, voor de 3x het wilde water in, nu met 155 andere gele badmutsen en ik als oppermuts. Startbel klinkt, actie! Op naar boei 1, ga ik verdorie toch weer een schoolslag laten zien, ik kan toch prima de borstcrawl ? 1 km. zwemmen verder mag deze walrus naar de trap, uit het water, als een blinde vink op zoek naar mijn fiets, wetsuit uit onder het rennen. Ik zeg gedoe!! Sok/ schoen aan, tel. mee, fiets mee en gaan, bijna aan het eind geeft iemand een gil, je bent je helm vergeten, #{$¥£%^# weer terug, plekje zoeken, helm op en spring maar achterop, 40km. fietsen.                                             

Onderweg wordt ik ingehaald door de eerst nog plassende man aan de kant, zijn blik naar mij, wat doe jij hier, ik denk en jij dan? Wil hem inhalen, merk dan dat hij niet bij ons hoort, zo’n zaterdag toerist, fock ik fiets om, terug, terwijl mijn achterligger mij passeert, ik hou hem in het vizier… mijn volgende doel, hem inhalen, krijg wederom een gil, ik fiets verkeerd?! Weet nog steeds niet hoe dit zit maar volg instructies op. Weet nu ook dat je door een triatlon gedesoriënteerd raakt, vreemde ervaring. Gelukkig ik fiets, motormuis naast me met jurylid, kijk dat zijn mensen die echt talent herkennen.                                

Ze stoppen, ik fiets stoer verder. Zij rijden naast me LanceInAmstrong veert in het zadel, klaar voor een diepte interview. Een fluitsignaal, oogcontact met de jury, ik denk wauw. “dat mag niet!” eehm, wat? Oordopjes, ook niet met het lopen? Ik ruk ze uit en denk, hoe overleef ik dit zonder muziek?                                                                                                Ben ik gediskwalificeerd, zie de krantenkoppen al in de telegraaf. Ina appeltaart is gediskwalificeerd oordoppen, weeshuis volume sportvoeding en omkoperij middels een vals vers taartje (al was het een C1000 gevalletje) Trap door en kom aan in Parc fermee, en nu, en nu??? Paniek, peeuw. Fiets weg, schoenen aan, telefoon weg en waar naar toe? Gelukkig zijn triatleten behulpzame mensen, daar tussen de hekken door en dan 4x een rondje rennen.                                                                                                                Ze hebben daar geen hinde gezien, mijn hardloopstijl, voornamelijk in mijn dromenJ  Het laatste stuk was pittig, wat is nou 10km. rennen?  Best veel zo aan het eind van de race. Gelukkig de laatste meters, op weg naar de finish, ik hoor de speaker en denk “glimlach, borst vooruit en alles geven! Speaker wordt enthousiast: “en daar komt de volgende finishen, nr. 218, Niels!” Ik denk die Niels is een leuke vent, komt niet opdagen, laat mij het vuile werk opknappen en ontvangt al het applaus.                                                                                                                              Nou Niels, gefeliciteerd, namens Ina Appeltaart die onder jouw nummer deze ervaring mocht ondergaan. Ik ga de komende maanden aan de slag met borstcrawl, sneller fietsen en genieten van het rennen.                                                                                                                             Komt het met Niels en mij best goed!                                                                                  Of we gaan doorslaan, check het eens……http://www.youtube.com/watch?v=B03dFMG8nR4