Doar was een heeln, heeln zet terugge
een boertje, met een kromme rugge.
Hij was niet meer zo jong van joaren
en worde al dunne in de hoaren.
Aan weelde was hij niet e’wend
en ’n spiegel had hij nooit e’kend
Maar toen hij eens an ’t spitten was
toen vun hij zo’n mooi stukkie glas,
hij nam het in zien warkmanshaand.
Hij veagen het zaand of aan de broek

en keek een zettie niet zo kloek.
“Det is mien va” fluustern hij devoot,
maar den is toch al joaren dood!”
Hij stak het twiefelend in zien zak
en bekeek het thuus op zien gemak.
“Mien va, mien va, den goeie man,
hij is ’t vaste, want hij kiek mie an!”
En aaltied mosse der noar kieken,
hij vun hum zo sprekkend lieken.
Maar toen begun hij te overleng
wat zien vrouwe der van zol zeng
Zie was een baas, een hellig wief
en mangs een bettie agressief.
En umdat hij bange veur heur was,
verstoppe hij het biezundere glas.
En alle oamden keek hij gauw nog eam
“Mien va….da-k dit nog mag beleam”
Totdat zien vrouw argwaan kreeg
en marken dat hij iets verzweeg
En toen hij ‘keer de deure uut was,
Zochen zie heel goed en vun het glas.
Zie dreajn het umme en keek en keek
en raakn toen finaal van streek.
Zie-j det noe, ik dache ’t wel
der is een aandre vrouwe in ’t spel
Mien man, den hef gin hatte in ’t lief,
maar….hoe kumpe an zo’n lilijk wief?