Triatlon trainen betekend eerst een cursus time management volgen, 4 tot 5 trainingen in de week uitvoeren/plannen in weken die op werkgever al een hele uitdaging zijn. Van al die trainingen blijft toch de zwemles het meest fascinerende. Zwemmen, da’s toch in het water dobberen, warm weertje, drogen op handdoek en afkoelen, vooral in de zomer??
Klopt, maar zwemles onder de bezielende leiding van Monique is andere koek. Op dinsdagavond na een uurtje badminton start de les om 21:45! Zo’n zwembad is best groot, na wat inzwemmen volgt dan het echte werk. Baantjes trekken, niet in tempo “geen paniek leven is leuk dus geniet” Nee, bij Monique moet je aan de bak. Op het programma: “Open water training”, hoe open kan water dan zijn? Het inhalen van je voorganger! Ik ben al zo gewend aan het feit dat ik water en voeten hap van mijn voorganger…..dit kan je voorkomen door te versnellen en te gaan inhalen? Niks voorsorteren, richting aan en knikje naar inhaler. Nee, gewoon over je voorganger rollen, binnen 1 slag van achter aanvallen en hup het ruime sop in.
“So far” ging die zwemles best goed. Gevalletje waterschade begint pas goed als we diagonaal het bad moeten over crossen, in 2 groepen van 20 pers. Ik zeg: chaos in het midden van het bad, hoezo tegenstroming? Hoezo telkens laatste van de groep zijn? Nu na een dik jaar trainen voor de marathon is dat zwemmen nog steeds zo’n lastig en zwaar onderdeel. Ik herken zoveel van het tegendraads zijn tijdens de zwemles en overdag. Wat heeft het voor een zin om opstandig te zijn, volhardend, doorbijten, weten dat het zwaar is maar hoe dan ook gaan voor je doel.
Tegen de stroom inzwemmen, valt niet altijd mee maar is het niet dat de beste zalm ook opstandig tegen de stroom in blijft zwemmen, op weg naar de beste plek? Als klein zalmpje starten vanuit een veilige rivierbedding naar de zee. Zodra zalmpje zich zalm mag noemen zwemt deze weer terug naar z’n oorsprong, om weer voor nageslacht te zorgen. Dat hele eind, rivier stroom altijd naar de zee toe, dus tegen de stroom in! Brute kracht, lef, niet opgeven en zeker blijven trappelen anders val je terug en moet je nog harder zwemmen om naar boven te komen, je doel te bereiken. De zalm vertrouwt op zijn instinct, weet dat er geen andere weg is, dan die terug naar de oorsprong, daarom zal hij blijven zwemmen.
Dus ooit voel ik me als een vis in het water? Ga ik ooit eens rustig zwemmen en met de stroom mee dobberen? Op het moment dat dat zal gebeuren gaat deze vis op zoek naar een nieuw basin/ nieuw water/ nieuw doel.
Het leven moet natuurlijk wel uitdagend blijven, mezelf tot de laatste druppel verbazen;-)