Om de ander dan toch van info te voorzien, het is zover. Mijn Ropa Run Stres symptonen zijn voelbaar. Zal wel typisch een vrouwen ding zijn, gaan we een weekend weg dan moet alles op orde zijn, weggewerkt, schoon in de kast, zelfs de vissenkom verschonen Nu is het alleen andere koek, we gaan ook nog eens wat rondhobbelen van Parijs naar Rotterdam. Vannacht al een nachtmerrie, sta ik bij de start van de roparun en kom dan tot de ontdekking dat ik schoenloos sta te wachten op het startsignaal. Zo kansloos……. Wat neem je mee, als het kwik van nachtvorst ineens veranderd naar 32gr. Een coach die mailt dat ik niet ga eten en mag leven op shakes en een banaan, dat 2 dagen lang, eehm. Ik zeg hallo, 2 dagen zijn lang!!!! Kijk daar zit dan het verschil tussen de uitdaging New York marathon en deze “spontane” run. De voorbereiding! Had ik een week vrij voor de marathon, zo zit deze week tot de laatste minuut gevuld met werk, sport en hier en daar een vergadering. Angstzweet, gespannen bilspier! Laatste genoemde werd me afgelopen dinsdag tijdens de ochtendrun bijna fataal. Een training op het programma, 1.15 rennen, dus om half 6 uit je nest, u kent het wel, plasje doen, negeren dat je geen zin hebt en eigenlijk in je bed wilt blijven liggen. Toch gaan want komend weekend mag dit ook ’s nachts. In je sneakers, kapsel op jaren 80, doppen in je oren en de wijde wereld in rennen. Dit ging toch 45min. geweldig, vogels die meezongen, prachtige zon over de velden van mooi Tukkerland. Tot er zich iemand komt melden, zo’n irritant puntje, met maar één gedachte: Let me out! Eehm, gewapend met alleen één post-it, voorzien van de training gaat dan je brein aan de slag met deze SOS oproep vanuit darmkanaal. Gaan we in de sloot, noodplan opzetten, rennen we door, gaan we naar huis? Fijne afwisseling in een training, het brein mag ook meewerken aan de ochtend gymnastiek. Twee maal plaatsnemen in een sloot, twee maal besluiten dat je nooit weet wat het wordt, glad of chaos…. Ook twee maal besluiten: “één post-it maakt nog geen zomer. Weer wat gaan rennen, puntje krijst: LET ME OUT! Absoluut de tip van de dag: tijd nemen voor een uitgebreid toiletbezoek voordat er een bezoeker spontaan om het hoekje gaat kijken…. Negeer je bovenstaande tip dan weet je dat je naar huis mag, het gevecht gaat verliezen. Dat mag nog deze week, komend weekend, met522 km. voor de boeg, in een team met fantastische Deli XL mensen, zit dat er niet in. Verliezen/ opgeven…. Dat kan ook niet voor al die kanker patiënten, hoezo opgeven, doorgaan! Vechten! Met dit in het achterhoofd maak ik me klaar voor de mooiste run van mijn leven. Kippenvel krijgen van de momenten die er gaan komen, mezelf de hand geven en zien dat het zwaar is, zingende kuiten en ontzettend veel plezier. Woorden van Lance Armstrong, niet alleen de meervoudig winnaar van de tour, overwinnaar Iron man maar ook iemand die het gevecht aangaat tegen kanker. Zijn woorden dreunen in mijn hoofd tijdens de meters die we gaan maken……
“Pain is temporary. It may last a minute, or an hour, or a day, or a year, but eventually it will subside and something else will take its place. If I quit, however, it lasts forever.”