Na de bubbel van het in de wereld zetten van mijn boek, het feestje, de champagne en de verbouwing @home val ik hier weer in wat rustiger water. De studie trekt aan me, een leuke interim klus, boeken lezen, verslagen maken en dan hop, er weer vol ingaan.

Bijzonder blijven dan die kleine gesprekken.
Zaterdagochtend sta ik met m’n snufferd in de AH te Enter, de verkoop van mijn boek, ik sta tussen de salami en het frituurvet. Een prima plek om te staan in mijn eigen vlees.
De moeder van mijn vriendin waait aan, “Ie hier!”
Ja, ikke hier. Zoals Janny kan zijn krijg ik al vrij snel mijn eerste compliment van die dag. “Ie hebt oe aans best e’heuln”
Een Twentse uitdrukking om te benoemen dat je wat voller bent geworden, BAM, binnen.
Dan komt er een druk menneke naar de statafel, ik denk: doelgerichte klant!
Deze heer kijkt me verward aan en opent zijn mond: “Ik lees hier altijd de krant”
Wat doen die boeken hier? Charmant als charmant mens kan zijn antwoord ik hem:”Ik verkoop hier mijn boek”
Een norse blik volgt….
Hij pakt koffie en benadrukt: ER IS GEEN SUIKER!
Goed punt maar ja, ik ben wel zoet maar niet van de suiker.
Hij commandeert de medewerker dezelfde inspiratie zin: “ER IS GEEN SUIKER” Hardwerkende medewerker hoort wat ie zegt, werkt stug zijn groenten en fruit in de schappen en vult de suiker aan.
Ik denk kans, we gaan in gesprek! Daar zit deze man niet op te wachten. Ik lees hier mijn krant en ik loop een blauwtje bij de heer Vijn. Want zover was ik inmiddels al. Ik ben de heer Fijn, ach zeg ik: “da’s een mooie achternaam.
VIJN met een V, ach, toch blijft ie fijn, deze moppermans van in de 70!

Op zondagochtend besluit ik om weer eens wild te gaan rennen, we gaan voor de lange ronde, door al dat schrijven geen tijd meer gevonden voor wat draafwerk. Ik loop links langs een water om via de brug er rechts aan de andere kant weer langs te rennen.
Op de heenweg zie ik een man, we groeten elkaar en in mijn hoofd dwarrelt na: “hij had toch altijd een hond?”
En draaf verder. Aan de andere kant van het water volgt er weer een ontmoeting.
Ik stop en vraag hem: “je had toch een herdershond?” Er volgt een bijzonder gesprek tussen 2 vreemden die elkaar al 3 jaar kennen van het goedemorgen zeggen op zondag langs een watertje.

Waarom kunnen we nou niet meer tijd voor elkaar maken in de ont moeting, er moet toch niks, er mag toch van alles?

Soms ontmoet een mens een mens omdat het zo moet zijn.
Het staat in het draaiboek van het leven
dat mensen soms om mensen geven en da’s toch best wel fijn.

Soms wordt dan zo’n mens een vriend omdat het zo goed voel.
Het is een ongeschreven wet dat iemand soms een stap nader
zet en ’t ook nog goed bedoelt.

En heel soms wordt zo’n vriend een deel van je, omdat je van
diegene houdt.
En op de weg die je moet gaan zal zo iemand naast je staan en
dat voelt heel vertrouwd.
Wens je soms een onverwachte ont moeting toe!

En iedereen loopt wel met iets rond dat een beetje stuk is…

Boekbestellingen Welkom via mail, app, pb of via je stemgeluid!
vanaf 7 maart 2018 is het boek LEF! te koop
ook via de webshop: www.darebeweegt.nl
Bron:
Foto Unsplash, Toa Heftiba
You Tube Broken
Gedicht 4positiviteit