Op een donderdag, ergens in het unieke Tukkerland, te vroeg op een afspraak. Zalig, iets Ina tijd, een kopje thee als beloning na 1.5uur rennen. Oogcontact: “Kan ik u de kaart aanbieden?” Laten we eens beginnen met thee, ik wens een koekje, en een krantje.
De thee komt binnen, 12 unieke potjes met de meest kunstzinnige namen voor een smaakversterker in warm water. Op één potje valt mijn oog, het potje zorgeloos. Blikje voelt vettig aan, vast vaker in de hand genomen, bekeken, gedachten die afdwaalden. Is het mogelijk, met één lepeltje in een beker warm water, alle zorgen die zich zoals de thee oplossen, vermengen, water doen verkleuren, van binnen warmte afgeven. Ik mijmer verder. Pak m’n krantje en blader, waarom vind ik die rouwadvertenties altijd zo boeiend, naast de strips, columns en het koppen lezen, da’s mijn krant. Die zwart omrande tekst, een ieder met zijn/ haar eigen verhaal. Soms terug te lezen in een paar zinnen, soms overvallen door en soms ineens voorbij.
Laat nu maar los
Leg je zorgen maar neer
Je hoeft niets meer

Stil maak ik een besluit, ik ga voor sterrenmix. Weet dat de zorgen er altijd zullen zijn, hoe ik ermee om mag gaan is een ander verhaal. Die dump ik liever in een mix van sterren met een zoete smaak. En weet dat er altijd een nieuw koekje zal zijn naast m’n kopje thee. Of een krabbel van mijn bijzondere poets: “Hoi Ina, ik heb de varens weg gegooid, zat allemaal ongedierte op, neet um geul’n!”
En op momenten van zorgen of sprakeloosheid zal er altijd eens schouder dichtbij zijn!

“Shoot for the moon. Even if you miss, you’ll land among the stars.”
― Les Brown

Bron: Dagblad Tubantia
rouwadvertentie 13-6,Egbert Jan hoentjes
Poets krabbel Anita, mijn held!