De laatste week van het jaar…Het moment om na te denken over die 365 dagen die je mocht beleven in jaar 2011. Het stond voornamelijk in het teken van Kika en New York.

Wat een prachtige reis, wat een kilometers aan ervaring, werelds om dit te mogen meemaken, inbinden en met een gouden randje plaatsen in je boekenkast van het leven.

Sport, wie had dat kunnen denken dat me dat zo in de greep zou houden, Ina de sportvrouw?? Die op drukke dagen met Frans Bauer op het Dolfinarium en werkdagen tot 20:30. Dat zij dus in de sneakers stapt om Enter rond te hobbelen. Dat ze dan “spontaan” om 6:00uur in de morgen, zonder blik in de spiegel te werpen, waak voor gevaar!

Tja, dan wil je ook weleens wat nieuws proberen, alleen al omdat het op het aanbevolen schema van de coach staat 15 km. cross in Almelooooo. Wanneer? Op oudjaarsdag.

Echt zo’n echt zo’n bankhang/ boodschap/ oliebol en nog meer van dat soort spontane dingen dag. Het weer werkt mee, druilerige miezer regen, sputterpoep wederom aanwezig. Waarom die vage spanning voor en wedstrijd? Mijn vraag aan Jan: “waarom is dat wedstrijd rennen leuk?” Thuisfront zal eens anders denken: “ie hownt der neet hen!” Klopt, maar ja, het staat op het schema, vanavond gaan we veel eten en ik wil graag los gaan. De kleding aan, niet te warm want dat worden we vanzelf. Op noa almeloooooo De wereldstad om aan de start te verschijnen van de cross, 15km.

Inschrijven, inlopen een av genoot treffen, een heus race wonder, wil die 10km rennen in 45 min. Krijg van de beste Benno nog de vraag: “Wat goa loopt, 1.10?” Ik ben al blij als ik binnen die 1.5uur blijf, ben nog een pup op wedstrijd gebied…

11:00uur, jet’s gehts los. Verlost door het startschot, 2 rondes op de baan, loop ik nu echt met een snelheid van 13.9??? Dat kan nooit, moest toch de eerste 3 km. op een lage hartslag lopen, dat hart van mij staat nu al op springen….. Terug in mijn eigen ritme ervaar ik wat het is om een cross te lopen. Baggern deurn drek!

Wat een zompig nat weiland, ruige bos rand, spekglad smal pad langs watertje. Doe net alsof ik aan het rennen ben maar ziet er vast voor de kijkers langs de lijn te grappig uit. Zo’n balans zoekend mens, wanneer gaat ze op de plaat, dan is het pas echt lachen! Gelukkig geen mensen aan de kant, dat was in New York wel anders

Zie hoe om me heen de fanatieke lopers springen en dartelen door de smurrie, drek tot an de oorn. Zie mijn voorheen schone schoenen en besluit dit te negeren. Al valt dat niet mee want ik voel het weiland tussen mijn tenen. Oh, dus dit is nou het modderbad waar men over spreekt binnen sauna land! Laatste stukje fietspad en hop de eerste ronde zit erop, kijk dat nog 2x.

Ik haak aan bij een groepje van 3, op het asfalt goed bij te houden, zij heeft dat stoere jasje gekocht na de NY marathon, dus een collega NY marathon loper. In de blubber weet ik ze niet bij te houden, toch eens wat meer gaan afdwalen vd fietspaden en me als een koe gaan mis gedragen in een weiland. Dit vergt toch een andere techniek. Na 3 rondes het laatste stukje asfalt, bijna finish, bijna wandelen, longen goed gevuld met vuurwerk damp, hoofd op bieten stand en haar als een verlepte pony op het voorhoofd.

Nog een laatste ronde op de atletiek baan Het vieze kind komt als laatste binnen maar zo trots als een pauw. 15km. banjeren in de drek, vies maar met een fris hoofd van binnen weer voldaan naar huis.

Ik weet het zeker, dat hardlopen is een leuke hobby aan het worden, ooit ga ik de Big Benno verslaan.

Dat gif nen eantersen nog neet op!

An athlete cannot run with money in his pockets. He must run with hope in his heart & dreams in his head. -Emil Zatopek

Dus toch maar eens gaan inslapen met de gedachte om de Dodo trail in Mauritius te gaan lopen, beloning één week strand.

Het leven is goed!

Ina ter Steege